جمیله امینی: «از مبارزه دست نمی‌کشم و از تهدید نمی‌ترسم»

«راه یافتن من به شورای ولایتی بسیار دشوار بود بسیار! آنقدر که من با تهدید روبرو شدم شاید هیچ مردی با این همه تهدید روبرو نشده باشد. کارکردن در حقیقت دشوار است. چون ولایت ما یک ولایت ناامن و متأسفانه سنتی است و برای زنان کسی ارزش قائل نیست ». این بخشی از سخنان جمیله امینی رییس شورای ولایتی فراه است که این هفته خبرگزاری بانوان افغانستان با وی مصاحبه‌ای را ترتیب داده است.

معرفی و تحصیلات

جمیله امینی هستم در سال 1354 در ولایت فراه تولد شدم. دوره ابتدایی مکتب را در همین ولایت خواندم. مدت 20 را  به کشور ایران مهاجر بودم. بعداز این که  به کشور آمدم امتحان کانکور را سپری نمودم، دارالمعلمین ولایت فراه را خواندم و بعدا در یکی از مکتب‌های دولتی آن ولایت به عنوان استاد ایفای وظیفه نمودم. بعدا با ایجاد دانشگاه در ولایت فراه، همزمان به این که مدیر یکی از مکاتب بودم درس خود را نیز ادامه دادم و توانستم لیسانس حقوق و علوم سیاسی را نیز بدست‌آورم.

کار و فعالیت

من مدت 14 سال است که به افغانستان آمدم و از همان زمان شروع به فعالیت نمودم. نخستین کاری که کردم در قریه‌ها صنف‌های سواد آموزی را ایجاد کردم ودختران را به فراگیری علم ودانش تشویق کردم. بعدا رییس شواری قریه‌ی ریگی شدم. بعداز اتمام درس، از طرف صبح در انجو‌ها کار می‌کردم و از بعداز ظهر به عنوان سرمعلم یکی از مکتب‌های دلتی ایفای وظیفه نمودم . همزمان با این کارها خانه امن را نیز در این ولایت تهداب گذاری کردم و قبل از راه‌یابی به شورای ولایتی رییس خانه امن بودم. مسوول حرکت خواهران افغان در ولایت فراه بودم.

انگیزه رفتن به شورای ولایتی

در کنار اینکه دوستان، دانش‌آموزان و خانم‌ها مرا تشویق کردند، مهم ترین دلیل رفتن من به شورای ولایتی تشویق زنان ولایت فراه بود. خواستم به زنان در این ولایت ثابت کنم که اگر ما خواسته باشیم می‌توانیم رهبر شویم، در پست‌های بلند دولتی کار نماییم و حتی رقیب مرد خود را شکست دهیم. جای خوشبختی است که بعداز من یک زن دیگر نیز در ولایت فراه آمر اصلاحات اداری است.

دشواری‌های کار در شورای ولایتی

راه یافتن من به شورای ولایتی بسیار دشوار بود بسیار. آنقدر که من با تهدید روبرو شدم شاید هیچ مردی با این همه تهدید روبرو نشده باشد. کارکردن در حقیقت دشوار است. چون ولایت ما یک ولایت ناامن و متأسفانه سنتی است و برای زنان کسی ارزش قائل نیست. آنقدر تهدیدها بالا بود که از بخش امنیتی برایم گفته شد شش تا انتحاری فقط بخاطر این آمده که شما را ترور کند متوجه باش و از خانه بیرون نشو. در کنار این فضای سنتی که در ولایت حاکم است یکی دیگر از چالش‌های است که در برابر کار من و زنان دیگر قرار دارد برای توهین شد و حتی تهمت بداخلاقی زده شد اما من حمایت دوستان و خانواده‌ی خود را با خود دارم و ازهیچ نوع تهدید نمی‌ترسم. از مبارزه دست نخواهم کشید و تا باشم مبارزه می‌کنم.

دست‌آوردها و دادخواهی برای زنان

من توانستم خانم‌های زیادی را تشویق کنم تا تحصیلات شان را ادامه دهند. به قریه‌های مانند رج  و نوبهار که ناامن است رفتم با خانواده‌ها نشستم حرف زدم و‌آن‌ها را قناعت دادم تا راضی به تحصیل دختران شان شوند. و این خود برایم یک دست‌آورد بزرگ است که آن‌ها به من اعتماد کردند و در همین شرایط نا امن دختران به دارالمعلمین می‌آیند و درس ‌می‌خوانند. خانم‌ها را تشویق کردم تا در اداره‌های دولتی سهم بگیرند تا اینکه امروز ما یک خانم را در ریاست عودت و مهاجرین داریم. به کمک ریاست مهاجرین به خانم‌های بیوه و بی‌بضاعت کمک مالی شد  همچنان از طریق شورای ولایت و به کمک ریاست شهدا و معلولین، به خانواده‌های شهدا کارت توزیع و کمک مالی صورت گرفت.

بازخورد کار در بیرون

بیشتر مردم از کار من راضی هستند اما یک تعداد از رقیبانی که با من مخالف هستند توهین می‌کنند و تهمت بد اخلاقی را می‌زنند . عده‌ای از مردم هم که از کار من راضی نیستند فکر می‌کنند من که رییس شورای ولایتی هستم همه کاره هستم. من برای شان حق می‌دهم چون ناامنی‌ها در ولایت فراه سبب شهید شدن شمار زیادی از فرزندان آن‌ها شده است توقع دارند که من به عنوان رییس شورای ولایتی جلو ناامنی را بگیرم. من 15 روز است که به بخاطر همین ناامنی‌ها به کابل هستم از این وزارت به آن وزارت می‌روم تا بتوانم کاری انجام بدهم.

سخن آخر

از تمام زنان به ویژه زنان ولایت فراه می‌خواهم که اگر مبارزه را شروع می‌کنند هیچ‌وقت مایوس نشوند چون پشت سر یک خانم مبارز حرف‌‌های زیادی زده می‌شود و با تهدید‌ها مواجه می‌شود. تلاش کنند که  تحصلات خود را ادامه دهند تا بتوانند در پیشرفت کشور سهم داشته باشند.

مصاحبه کننده: سودابه احراری