سحر آرین: « صد درصد فیمینست استم»
زنان در هر مسیری که برخلاف باورها و سنت‌های اجتماعی گام گذاشته اند بدون شک توام با قربانی بیشتر همراه بوده است. می‌دانیم که اجتماع سنتی ما و افراد در اجتماع لیست بلند بالای از کارهایی دارند که برای زنان تابو شمرده می‌شود. حالا این که هر کدام آن تنها از این منظر اشتباه است که به باور این افراد در گذشته تمام جوانب آن اشتباه پنداشته می‌شود. یعنی اشتباه تنها این جاست که برخلاف باور مردان این جامعه گامی برداشته شود.
هرچند این مساله از امروز نیست. می‌دانیم از گذشته‌های دور تا امروز زنان همواره قربانی این گونه خواست‌ها و باورها بوده اند.
زنان در گذشته زیر نامهای محجوبه و مخفی و مستوره شعر می‌گفتند و امروز زیر فشارها و باورهای دیگری برای آواز و چهره خود سرکوب می شوند.
امروزه در کنار تمام آن چه که برای زنان تابو پنداشته می‌شود، یکی هم موسیقی است. آن چه که می‌تواند گلوی باشد برای فریاد دردهای خاموش زنان. اما دیروز کلام را از زنان می‌گرفتند و امروز آواز را و فردا نمی‌دانم چی چیزهای دیگری را.
سحر آرین از زنانی است که می‌خواهد برای آزادی و زنان بخواند و فریاد بزند اما همانند زنان دیگر او نیز قربانی می‌دهد و دشوارهای زیادی را تجربه می‌کند که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: سحر آرین نام ناآشنایی نیست اما می‌خواهیم خود سحر از خود معرفی داشته باشد؟
سحر: سحر آرین استم ؛ دختري كه سه سال پيش به دليل ممانعت‌هاي خانواده و به خاطر هنر‌اش از خانه فرار كرد و به افغانستان آمد.
پرسش:سحر در یکی از مصاحبه‌هایت خواندم که گفتی خانواده‌ات به خاطر هنر‌ات مخالفت کردند، با موسیقی چی را می‌خواستی نشان بدهی که این همه بهای سنگین پرداختی؟
سحر: خانواده برايم خيلي مهم بود اما وقتي ديدم به دليل زن بودنم براي پدرم ارزشي ندارم من هم هنرم را ترجيح دادم و به جاي خانواده هنرم را انتخاب كردم.
پرسش: به جز موسیقی به دیگر چه مقوله‌ها در هنر توجه می‌کنی و آیا علاقه مند به این هستی که برای زنان بیشتر کار کنی؟
سحر: در حال حاضر روي البوم جديد صوتي و تصويري ام كار مي‌كنم و در كنار موسيقي در حال آموزش و طراحي لباس هستم و به زودي چند هنرمند خوب افغانستان با لباس‌هاي طراحي شده من ظاهر شوند، من برای زنان کار کردم و به کارم ادامه می‌دهم.
پرسش: آیا سحر یک فیمنیست است ؟
سحر: فمنيست هستم ١٠٠٪ و براي آزادي و حمايت از زنان و ثابت كردن اينكه پشتيبان شان هستم، دو آهنگ اولم را براي زنان اجرا كردم: پرواز كن و سنگسار این دو آهنگ اند که نشر شده است.
پرسش: چی تغییر می‌خواهی به وضعیت زنان افغانستان توسط هنرت بیاوری؟ کاری که تاکنون صورت نگرفته باشد و یا دیگر هنرمندان انجام نداده باشند؟
سحر: برای زنان افغانستانی توسط آهنگ هایم دادخواهی می‌کنم و دوست دارم آن‌ها هم مبارزه را یاد بگیرند و در مقابل بی عدالتی‌ها ایستاده شوند. بی عدالتی هایی که اکثر زنان تجربه می‌کنند و خودم نیز تجربه کردم. من در خانه به مدت شش ماه حبس شدم. پس تصميم گرفتم بجنگم و براي رسيدن به هدفم حرف هيچ كس آزارم ندهد.
پرسش: در قسمت آواز خوانی و موسیقی چی کسی پشتیبان‌ات بود و تو را تشویق به مبارزه می‌کرد؟
سحر: هيچ پشتيباني نداشتم و متاسفانه اين راه سخت را به تنهايي پشت سر گذاشتم و يك مدت به دليل تهديد‌هايي كه شدم هنر را رها كردم و البته ناگفته نماند مدت زمان كمي بود.
پرسش: من متوجه شدم سحر در نخستین آهنگش که اوپرا هم خواند بسیار محجبه بود و در مصاحبه‌اش هم گفته بود می‌خواهم همینطوری باشم اما چه چیزی متحولت ساخت؟
سحر: حجابي كه به سر داشتم اجباري بيش نبود، در افغانستان كنار خانواده پدرم براي يك مدت زندگي كردم و به دليل ترس نمي‌توانستم كه حجاب اجباري‌ام را زير پا بگذارم.
پرسش: آیا در زندگی به مرحله‌ای رسیده‌ای که تصمیم گرفته باشی موسیقی را کنار بگذاری؟
سحر: من سرگذشت تلخي را به خاطر هنر گذراندم و آزار و اذيت‌ها و حرف‌هاي بعضي از مردم زياد نه ولي تا حدودي آزارم مي‌داد. و تمام حرف‌هايي كه در آن مصاحبه زدم اجبار بود به دليل ترس از دست دادن جانم. اما هرچه بود به خاطر هنرم جنگيدم و خواهم جنگيد.
پرسش: حالا که از دغدغه، مشکلات و این‌ها که بگذریم، در تاجیکستان کنسرت داشتی، کمی برایم بیشتر بگو؟ چطور بود؟ و در کل تا حال چند کنسرت داخلی و خارجی داشتی ؟
سحر: كنسرت‌هاي داخلي زيادي را پشت سر گذاشتم اما خارج از كشور فقط يك كنسرت داشتم كه با افتخار در كنار هنرمندان بزرگي همچو غزال عنايت شبنم ثريا و غيره روي استيج رفتم و اجرا كردم.
پرسش: بیشتر متن موضوعات آهنگ‌هایت چی است و در مورد چی می‌خواهی بیشتر بخوانی ؟
سحر: من دو آهنگ اولم را براي زنان خواندم. اما در کل آزادي و زن دو چیزی است که برای آن‌ها کارخواهم کرد و خواهم خواند.
پرسش: کار کدام هنرمند خانم افغانستانی را بیشتر می‌پسندی و الگوی‌ات در عرصه هنر کیست؟
سحر : از بین هنرمندان افغانستانی کسی نه، اما الگوي من در دنياي هنر مايكل جكسین است کسی كه كودكي سخت و نوجواني درد آور را پشت سر گذاشت و در نهايت بهترين شد.
مصاحبه کننده: نسیمه همدرد
