مبارزه با بی‌سوادی؛ زنان می‌خواهند باسواد شوند
“ث” ثریا، ثریا مکتب می‌رود؛ موضوع درس امروز مسکای 22 ساله است که تازه خواندن و نوشتن را فرا گرفته است. مسکای جوان مانند طفل هفت سالهای که تازه به خط آشنا می‌شود با هیجان پس از معلمش تکرار می‌کند: “ثریا مکتب می‌رود” و با احتیاط همراه قلم دستش روی کتابچه‌اش می‌نویسد. شوق به یادگیری از چشمان درشتش کاملا هویدا است و دوست دارد مثل معملش روزی به قشر محرومی که از درس خواندن باز مانده اند، خواندن و نوشتن بیاموزاند.
مسکا حکیم‌زی از خودش برای ما می‌گوید: “یک سال است که از ولایت خوست به هرات کوچ کرده‌ایم، درس خواندن دختران در ولایت خوست برای خانواده‌های شان عیب است و دختران حق تحصیل ندارند”.
او در ادامه افزود که علاقه زیادی به تحصیل دارد و وقتی به هرات آمدند با اصرار زیاد توانست رضایت پدرش را برای فرا گرفتن سواد، کسب کند. او بسیار خرسند است که گام‌های نخست را برای آموزش برداشته است.
او می‌گوید: “برایم مهم نیست که چندساله هستم فقط دوست دارم به درس خواندن ادامه دهم و در آینده معلم و یا قابله شوم”.
نابسامانی‌های داخلی و فضای سنتی حاکم در بیشتر ولایات افغانستان باعث شده تا بیشتری از زنان از حق تحصیل محروم بمانند و اجازه رفتن به مکتب را نداشته باشند اما صنف‌های سواد آموزی، این شرایط را برای این قشر محروم جامعه بدون کدام محدودیت سنی فراهم کرده است.
مریم که با طفل چهارساله‌اش در گوشه دیگری از این صنف مصروف نوشتن مشق‌هایش بود، علت اشتراک در صنف سوادآموزی را علاقه زیاد خود و حمایت‌های شوهرش برای فراگیری آموزش عنوان کرد. او با خرسندی از آنچه که در این سه ماه یاد گرفته است، می‌گوید: “در صنف با کمک‌های معلمم و در خانه با همکاری دخترم تواسنه‌ام خواندن و نوشتن را یاد بگیرم “.
مسکا و مریم جز زنانی اند که برای آموزش به صنف‌های سواد آموزی اشتراک کرده اند. کسانی که روزی خانواده‌های شان مخالف رفتن آنان به مکتب بودند امروز با حمایت آنان توانستند با تمام مشغله‌هایی که یک زن خانه دار می‌تواند داشته باشد گامی برای باسواد شدن بردارند.
بر اساس آمار سازمان یونسکو، یازده میلیون تن در افغانستان از نعمت سواد محروم اند که 90 درصد شان را زنان تشکیل می‌دهند. که به باور آگاهان آموزش و پرورش، ایجاد چنین کورس‌هایی می‌تواند نقش مهمی در پایین آوردن سطح بی‌سوادی در کشور داشته است.
گزارشگر: فریبا آرام
