نامه‌ی تهمینه رشیق به رییس‌جمهور
آقای رییس‌جمهور! من توسط این نامه به حیث یک دختر افغان و عضو نیم‌پیکر خاموش جامعه، می‌خواهم صدا بلند کنم و اعتراضم را علیه پدیده شوم خیابان‌آزاری با شما در میان بگذارم.
آیا شما توجه دارید که این پدیده شوم و شرم‌آور نه فقط به زنان، بلکه به همه جامعه و پیشرفت کشور صدمه می‌زند؟ یکی از دلایل حضور کم‌رنگ زنان در فعالیت‌های اجتماعی و محصور‌ماندن‌شان در چهار دیواری خانه، همین پدیده ننگین است. این امر باعث می‌شود که خانواده‌ها از رفتن دختران‌شان به مکتب، کارکردن در بیرون از منزل و اشتراک در فعالیت‌های اجتماعی ممانعت کنند و آن‌ها را قبل از رسیدن به سن قانونی، مجبور به ازدواج بسازند. دختران شما در این کشور که جهنم زنان است، زنده‌گی نمی‌کنند، از این‌رو شما از دل خانواده‌هایی که دختران‌شان در این وحشت‌کده زیست دارند و آرزو دارند تحصیل کنند و در بیرون از منزل صاحب کاری برای خود باشند، نمی‌آیید، اما وقتی دختران از بیم آزار‌های خیابانی به مکتب نروند، تحصیل نکنند و به کار در بیرون از منزل نپردازند، چه می‌شود؟
آن‌ها به جمعیت وابسته و بار دوش تبدیل می‌شوند.
شما خوب می‌دانید که نفوس هر جامعه، از نگاه اقتصاد به دو بخش تقسیم می‌شود، یکی، جمعیت مشغول به کار که به تولید و عرضه خدمات می‌پردازند و عاید ایجاد می‌کنند و دیگری جمعیت وابسته که برای امرار زنده‌گی‌شان به جمعیت مشغول کار متکی است. حال هر قدر تناسب این دو به نفع جمعیت مشغول به کار بوده و جمعیت وابسته کمتر باشد، نشانه‌ی سلامتی بهتر و رفاه بیشتر جامعه است، اما وقتی نصفی از جامعه بنا بر آزار‌های خیابانی و دیگر محدودیت‌های خرافاتی از تحصیل و کار بازداشته شوند، چگونه به سلامتی بهتر و رفاه بیشتر نایل شده می‌توانیم؟ ما زنان می‌خواهیم از فرصت مساوی با مردان به خاطر تحصیل و کار برخوردار باشیم تا مشارکت خود را به خاطر فقرزدایی و نیل به پیشرفت پر رنگ‌تر بسازیم. آیا این خواسته خیلی زیاد است؟ آیا ما مستحق آن نیستیم؟ اگر هستیم، پس در عمل به خاطر پایان‌دادن به خیابان‌آزاری کاری کنید. شعار‌ها و وعده‌های زیاد داده شده، اما در واقعیت، وضع هر روز بد‌تر می‌شود. خیابان‌آزار‌ها هر روز جسور‌تر می‌شوند. آن‌ها خیل، خیل در دروازه‌های مکاتب دختران، آموزشگاه‌ها، پارک‌ها و محل‌های سرگرمی عمومی گشت می‌زنند و در روز روشن و پیش چشم موظفان امنیتی به آزار و اذیت دختران و زنان می‌پردازند.
نهاد‌های حراست از قانون و نظم عامه با دیدن این وضعیت شرم‌آور یا سکوت می‌کنند و یا آن را توجیه می‌کنند. در بعضی حالات، موظفین امنیتی خود سبب خیابان‌آزاری اند و یا قربانی آزار خیابانی را ملامت می‌کنند که مثلاً چرا لباس مناسب نپوشیده و یا با صدای بلند خنده کرده و رفتار های مثل این‌ها انجام می‌دهند.
در این اواخر این آزار‌ها نه تنها کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های شهر را فرا گرفته، بلکه باعث شده که بانوان در شبکه‌های مجازی نیز مصون نباشند و مورد آزار و تهدید‌های زیاد قرار بگیرند. از همین سبب بسیاری دختران حاضر نیستند با هویت واقعی خود وارد رسانه‌های اجتماعی شوند. آنان می‌خواهند مصون بمانند. مگر مسوولیت شما نیست که افغانستان را مکان امن برای تمام شهروندان آن بسازید؟ پس چرا بانوان در حکومت شما از این حق محروم باشند؟ چرا در این مورد کاری نمی‌کنید؟ من به عنوان دختر جوانی که بار‌ها مورد آزار و اذیت خیابانی قرار گرفته‌ام، از شما می‌خواهم جلو این عمل سخیف را بگیرید، هنگامی که این وطن برایم امنیت داده نتواند تا در فضای آرام و راحت بدون هیچ نوع آزار و تهدید درس بخوانم، پس فردا چگونه می‌توانم به فرد فعال و مفید جامعه تبدیل شوم؟!
آقای رییس‌جمهور! بلاخره شما در برابر تاریخ پاسخ‌گو هستید. شما باید کاری کنید تا مزاحمان آسوده‌گی جامعه و اخلال‌گران امنیت عمومی از این همه شرارت دست بردارند و با اعمال پلید و ننگین خویش، نیمی از پیکر جامعه را به تن‌دادن به اسارت در چهار دیواری خانه مجبور نسازند.
لطفاً افغانستان را برای بانوان این سرزمین خانه‌ی امن بسازید. آیا داشتن این توقع از شما بیهوده است؟ زنده‌گی این را به ما بانوان نشان خواهد داد. اگر شما به این خواسته نپردازید و در این راستا کاری نکنید، یقین داشته باشید که بانوان خود کاری خواهند کرد، آن‌ها خواهند آموخت که به خود و اتحاد خود بیشتر تکیه کنند.
منبع: روزنامه هشت صبح
