چهارشنبه خونین؛ روز ختم اعتماد نسبی زنان به دولت

گزارشگر: ضیاگل عظیمی

 روز چهارشنبه دوازدهم جوزا، با انفجار نیرومند و بی پیشنه‌ای که در چهار راهی زنبق شهر کابل رخ داد صد تن کشته و حدود چهار صد تن زخمی گردیدند.

سیزدهم جوزا مردم کابل به جاده‌ها ریختند و خواستند علیه دولت وغفلت آن در برقراری  امنیت صدای شان را بلند کنند اما این اعتراضات به مرگ پنج تن به شمول پسر نایب اول مجلس سنای افغانستان و زخمی شدن 31 تن از سوی پلیس شهر کابل گردید.

چهاردهم جوزا، روز خاکسپاری سالم ایزدیار سه انفجار در محل خاکسپاری وی صورت گرفت که تعدادی کشته و زخمی گردیدند.

هفدهم جوزا، بر اثر انفجاری در درب ورودی مسجد جامع بزرگ هرات هشت تن کشته و هجده تن زخمی گردیدند.

 این وقایع خشم مردم  را برانگیخت و با راه اندازی اعتراضات گسترده خواهان تغییر نظام موجود شدند.

بانوان افغانستانی نیز در یک اقدام بی پیشینه به جاده‌ها ریخته و خواستند صدای عدالت خواهی شان را به گوش ارگ نشنیان برسانند.

به همین دلیل به سراغ چند تن از بانوان فعال در هرات رفتم و خواستم نظرشان را در مورد رویدادهای اخیر در کشور جویا شوم.

شماری از بانوان فعال هرات دست تروریستان جهانی را در حملات اخیر دخیل می‌دانند.

ماریا بشیر فعال حقوق زن، حکومت افغانستان را یک حکومت غیر پیش بینی شده در قانون اساسی و فراتر از قانون می‌داند.

او می‌گوید:”به دلیل عدم موجودیت  تضمین قوی امنیتی در افغانستان و نبود  سرحدات محکم در کشور، افغانستان مکانی شده برای آزمایش حملات تروریستان جهانی که آن‌ها می‌خواهند با ایجاد ترس و وحشت در میان مردم به اهداف شوم خود برسند.”

همچنان خانم بشیر حکومت وحدت ملی را حکومت کم کار و ضعیف خوانده و گفت:” حکومت افغانستان با گذشت سه سال کاری‌اش نتوانسته حتی چهل درصد از قانون اساسی را عملی سازد و نتوانسته ولایات و وزارت خانه‌های خود را از سرپرستی بیرون کند از چنین دولتی انتظار تامیین امنیت نمی‌رود.”

خانم بشیر دلیل دیگر وضعیت نامطلوب کشور را نبود ارتش ملی و پلیس قوی می‌داند.

او می‌گوید:” از لحاظ کمیت ارتش و پلیس ما زیاد است اما از لحاظ تجهیزات کامل نیست با آن هم مردانه می‌جنگند و ما هر روز شاید شهادت سربازان دلیرخود هستیم.”

خانم بشیر معتقد است که حکومت افغانستان و جامعه جهانی در آوردن صلح و دموکراسی  به افغانستان نا سنجیده عمل کرده است و این سبب شده که مردم به گروه‌های جداگانه تقسیم شوند وحتی قشر روشنفکر و تحصیل کرده داد از ملیت و قومیت بزنند

ماریا بشیر به این باور است که برای مهار چنین شرایط یگانه راه برای مردم افغانستان اتحاد و اتفاق و همدلی بین مردم است.

با این حال سمیه رامش نماینده مردم هرات در شورای ولایتی، دلیل وضعیت کنونی را جنگ سی سال گذشته  در افغانستان عنوان می‌کند.

او می‌گوید:” عوامل بیرونی بخاطر تامین منافع خود می‌خواهند افغانستان را نا امن بسازند و از سوی دیگر تحولات جهان روی اوضاع امنیتی افغانستان تاثیر مستقیم گذاشته است.”

خانم رامش می‌افزاید:” افغانستان رهبریت دلسوز ندارد و هر کس که در افغانستان به قدرت می‌رسد به فکر منافع شخصی گروهی و قومی  خود است.”

از دید خانم رامش روی ملت سازی در افغانستان کاری صورت نگرفته  است. به همین دلیل امروز شاهد بی اتحادی و بی اتفاقی در میان اقوام مختلف افغانستان هستیم و این بی اتحادی و بی اتفاقی تبدیل به یک چالش بزرگ شده که امروزه همه مردم نگران حال و آینده شان هستند.

سمیه رامش از ایجاد شکاف بزرگ  میان ملت و دولت ابراز نگرانی می‌کند و می‌گوید:”  وقوع حملات اخیر در کشور تمام تلاش‌های حکومت را در چند سال گذشته  متاثر ساخته است  و سبب شده که باور جامعه جهانی نسبت به حکومت ضعیف شود و افغانستان را در مبارزه با تزوریزم ناکام بداند.”

خانم رامش معتقد است که برای برقراری صلح و ثبات در و ضعیت کنونی، حکومت افغانستان باید توجه جامعه جهانی را جلب کند و در این میان رهبران حکومت باید برای مبارزه با تروریزم برنامه و پالیسی مشخص داشته باشند و برای مردم  اطمینان را دهند که می‌خواهند صلح را در افغانستان برقرار کنند.

در همین حال عادله کبیری استاد دانشگاه هرات، دلیل تحولات امنیتی اخیر را خود مردم دانسته و می‌گوید، مردم افغانستان هنوز ملت نشدند و احزاب و گروه‌های مخالف دولت منافع شخصی خود را با منافع ملی خلط ساخته اند.

وی می‌گوید:” دولت مشکل خاص خود را دارد که باید سعی کند جدی‌تر عمل کند اما متاسفانه ما در موارد خاص که نیاز است به عنوان یک ملت تصمیم بگیریم به عنوان یک هویت خاص تصمیم می‌گیریم بدون در نظرداشت منافع ملی کشور به طرفداری از حزب مربوط به قوم و مذهب خود می‌پردازیم.” 

از دید خانم کبیری عدم اتحاد و اتفاق در بین اقوام مختلف افغانستان سبب شده است که عده ‌ای سودجو از اعتراضات و تجمعات مردم که حق مسلم هر شهروند است به نحوی استفاده شخصی کنند و در پی برانداختن نظام باشند

خانم کبیری به این باورمند است که در افغانستان باید ملت سازی صورت گیرد آن زمان است که دولت و مردم افغانستان می‌توانند با مشکلات به گونه‌ای غالب شوند.

به باور این استاد دانشگاه در چنین وضعیتی باید مردم بدانند که امنیت یک چیز مشترک است و هوای است که همه بصورت مشترک تنفس می‌کنند و با هر تفاوت هویتی به آن نیاز شدید دارند.