دیگر نمی‌خواهم از جنگ و خشونت عکاسی کنم

ترتیب: فایزه ابراهیمی

«من دوست ندارم که خشونت‌ها، جنگ و آنچه واقعیت زندگی ما است را انعکاس بدهم. بلکه می‌خواهم تصویری از خانم‌های موفق که داریم و درعرصه‌های مختلف کار می‌کنند را به جهانیان نشان دهم. می‌خواهم با عکاسی زیبایی‌های که در کشوم وجود دارد را و نشان بدهم.» این قسمتی از حرف‌های مریم عالمی بانوی عکاس است که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: چگونه به عکاسی رو آوردید؟ و انگیزه تان برای اینکه عکاس موفق باشید چه بوده است؟

پاسخ: من از زمان طفولیت به عکاسی علاقه داشتم. این استعداد را در خود کشف کردم. انگیزه هم از همان دوران در من ایجاد شد. ابتدا به مدت سه ماه در یک مجله مشغول به کار شدم. بعداز سه ماه توانستم در بخش‌های بهتری کار کنم. تشویق دوستان هم سبب شد تا انگیزه‌ی من زیاد تر شود.

پرسش: به مشکلات و چالش‌های که شما در طول فعالیت عکاسی  تان داشتید اشاره کنید؟

پاسخ: در جامعه چون افغانستان مشکلات خانم‌ها کم نیست. خصوصا در بخش عکاسی و خبرنگاری خیلی زیاد است به دلیل اینکه رشته عکاسی را تا به حال کسی به عنوان یک شغل قبول نکرده است. به خصوص برای زنان. وقتی برای عکاسی بیرون می‌شویم حرف‌ها و نگاه‌های مردم خودش بیانگر این موضوع است که پذیرفتن یک زن عکاس در جامعه افغانستان بسیار دشوار است.

مشکل دیگر خانواده‌ی من بود که دوست نداشتند که این رشته را انتخاب کنم اما من با دلایل آن‌ها را قانع ساختم. با همه این چالش‌ها توانستم تا حال که ده سال می‌شود عکاسی را ادامه بدهم.

برطرف کردن همه‌ی این مشکلات کاری سخت و مشکل است هنوز هم  به زمان نیاز است تا به مردم فهمانده شود که عکاسی چیست و عکس چیست و چقدر این هنر ارزش دارد و دنیای هنرها چیست.

پرسش: آیا گاهی در ولایت هرات سفر داشتید که عکاسی کرده باشید؟

پاسخ: من در هرات فعالیت دراز مدت نداشتم ولی سفرهای کاری کوتاه داشتم. سر پروژه زعفران کارکردم درکنار آن برای مصاحبه‌های مختلف به هرات آمدم.

پرسش: شما گفتید که به ولایت‌های مختلف افغانستان سفر کردید آیا ولایتی وجود دارد که خانم‌ها بتوانند به طور گسترده‌ای در حوزه عکاسی فعالیت داشته باشند؟

پاسخ: فکر می‎کنم در تمام نقاط افغانستان سنت‌ها یکسان است. اما ولایت‌های که اندکی برای عکاسی مساعد است ولایت بلخ  و بامیان بوده که من در بامیان 60 دختر خانم را آموزش دادم و بعد از آموزش رفتیم در محیط و با مردم بامیان صحبت‌های داشتیم  به دلیل اینکه آن‌ها بدانند که با جامعه چگونه رفتار کننند  و خوشبختانه آن‌ها خیلی از خانم‌ها عکاس استقبال ‌کردند.

پرسش: شما از علاقه زنان به عکاسی گفتید در کل چقدر آن‎ها جرات می‌کنند که عکاسی کنند؟

پاسخ: در ابتدا وقتی یک دختر خانم در جلو همه ایستاد می‌شود خودش یک نوع جرات است.این که  می‌تواند بگوید من هم خانم هستم و در این اجتماع زندگی می‌کنم خودش جرات است.

در کل خانم‌ها به عکاسی علاقه‌مند هستند اما جرات نمی‌کنند که علاقمندی شان را نشان بدهند.

پرسش: شما ده سال می‌شود عکاسی می‌کند بیشتر تمرکز تان در کدام بخش‌ها بوده؟

پاسخ: من در مدت که عکس می‌گیرم کدام سبک خاصی را در بخش عکاسی انتخاب کرده‌ام. در بخش خانم‌ها از زنانی که به مشکل مواجه هستند و در خانه‌های امن بسر می‌برند و موضوعاتی که روی حق و حقوق زن و وضعیت زنان بوده است عکاسی کردم.

پرسش: چه پیامی را می‌خواهید از طریق عکاسی بیان کنید؟

پاسخ: من دوست ندارم که خشونت‌ها، جنگ و آنچه واقعیت زندگی ما است را انعکاس بدهم. بلکه از خانم‌های موفق که داریم و در عرصه‌های مختلف کار می‌کنند از آنها قصه بکنم  و به جهانیان نشان بدهم. می‌خواهم با عکاسی زیبایی‌های که در کشوم وجود دارد را و نشان بدهم.