از هرات تا آلمان به دنبال آرامش

ترتیب: فرشته کریمی

بانوی هراتی‌ای که به دلیل تسخیر افغانستان توسط طالبان هرات را به مقصد ایران ترک نمود و بعد از مدتی مجبور گردید که برای همیشه از قاره آسیا فاصله بگیرد و راهی آلمان شود. او اکنون بیش از دو سال می‌شود که در آلمان زندگی می‌کند و درد غربت وی را زیاد نمی‌رنجاند که قوم پرستی برخی از افغانستانی‌های ساکن  در مهد تمدن اروپا یعنی آلمان آزارش می‌دهد.

فرشته کریمی خبرنگار خبرگزاری بانوان افغانستان این هفته مصاحبه آنلاینی را ترتیب داده با معصومه رضایی بانوی هراتی­‌ای که اکنون از دیار خویش فرسنگ­‌ها فاصله دارد.

پرسش: درآغاز خود تان را به صورت کامل معرفی نمایید و در مورد تحصیلات و رشته کاری تان برای مخاطبان خبرگزاری بانوان افغانستان معلومات دهید.

پاسخ: معصومه رضایی هستم متولد هرات و بزرگ شده ایران تا صنف دوازده مکتب خواندم  و بعد از آن  زبان انگلیسی و کامپیوتر را به صورت  selfstudy خواندم مدتی به عنوان مترجم در یک شرکت تجاری در تهران شاغل بودم و پنج سال هم در یک شرکت مهاجرتی در تهران به عنوان مشاور مهاجرت ویزای کار استرالیا مشغول به کار بودم.

پرسش: چه انگیزه باعث گردید تا هرات را ترک کنید و راهی کشور آلمان شوید؟

پاسخ: من همراه خانواده خود دوبار مجبور به مهاجرت شدم یک بار زمان جنگ شوروی که من نوزادی بیش نبودم و یک بار هم زمان طالبان بود.

 سال ۲۰۱۴ به دلیل همان مشکلات آشکاری که بیشتر مهاجران افغان ما در کشورهای همسایه دارند، تحقیر، تبعیض و نداشتن حق زندگی مساوی با دیگر افراد جامعه و چندین دلیل دیگر و همچنین نامطمئن بودن وضعیت کنونی افغانستان، به همراه برادرم به آلمان مهاجرت کردم.

پرسش: از خاطرات تلخ و شیرین مهاجرت و غربت برای ما بگویید؟

پاسخ: من دو سال و نیم است که در آلمان زندگی می‌کنم شاید برای شما جالب باشد که بدانید من اینجا درد غربت ندارم چون از غربتی به غربتی دیگر آمدم. برای من تلخ ترین تجربه این است که در جامعه پیشرفته‌ای مثل اروپا ببینم هنوز هم بعضی از افغان‌های ما با تعصبات کورکورانه خود زندگی می‌کنند جای تاسف هست که اینجا هم زن افغان در اجتماعات افغان‌ها هنوز تحت سلطه مرد  است.

پرسش: هرات برای رشد و فعالیت بانوان آیا بستر مناسبی است و چه دلیل باعث گردیده که بانوان هراتی به حد کافی رشد نکنند؟

پاسخ: من راجع به هرات نظرم را می‌گویم چون از افغانستان فقط همانجا را دیده‌ام هرات شهر زیبای است با مردمی خونگرم و مهربان اما از دید من درصد بالایی از مردم هرات  عقاید متعصب و بسته‌ای دارند که مقابله با این عقاید به یک انقلاب بزرگ و قربانیان زیاد نیاز دارد. البته با گذشت زمان تغییرات خود به خود ایجاد خواهد شد اما زمان طولانی نیاز است.

پرسش: منحیث یک بانوی موفق به باور شما بانوان در افغانستان چگونه می‌توانند به خود باوری برسند؟

پاسخ: درد جامعه ما باید از ریشه درمان شود و ریشه این جامعه مادران هستند تا زمانی که زنان یک جامعه به خودباوری نرسند و به قول گفتنی، همان سیاسر باقی بمانند، آن جامعه هرگز به رشد و پیشرفت و شکوفایی نخواهد رسید چرا که فرزندان این جامعه در دامان همان مادران رشد نیافته پرورش داده می‌شوند.

آموزش و پرورش و باز کردن ذهن زنان از حقوق شان مهمترین و اولین قدم‌ها می‌تواند باشد من بر این باور هستم که جامعه مردسالار افغانستان برابری زن و مرد را به راحتی قبول نمی‌کند. بنابراین این وظیفه رسانه‌ها است که باید اطلاع رسانی گسترده کنند تا زودتر این قضیه برای مردم قابل درک شود.

پرسش: به عنوان آخرین سوال خوشبختی را تعریف کنید و برای بانوان افغانستان که هنوز خود شان را منحیث نیمی از پیکر جامعه قبول ندارند چه گفتنی دارید؟

پاسخ: تعریف من از خوشبختی بسیار ساده است خوشبختی یعنی زنده و آگاه زندگی کردن.

من هم تا سال‌ها پیش از حق و حقوقم آگاه نبودم. البته وقتی آگاه شدم باید برای رسیدن به حقم تلاش می‌کردم. آسان نبود چون به هر حال در جامعه سنتی افغانستان زندگی می‌کردم.

به نظر من وقتی از حق و حقوق آگاهی نداریم، زندگی ساده و آسان پیش می‌رود چون توقعی نداریم و فکر می‌کنیم باید اینگونه باشد باید ما مثلا سیاسر باشیم اما وقتی بدانیم چه حق و حقوقی داریم، زندگی سخت می‌شود چون باید برای گرفتن حق تلاش کنیم اما این سختی و تلاش شیرین تر از تحقیرهایی هست که سال‌ها ندانسته تحمل کردیم و دم نزدیم.

در پایان سپاسگزاری می‌کنم از خبرگزاری بانوان افغانستان که این فرصت را برای من فراهم ساختند.