ورزش جنسیت نمی‌شناسد!
مصاحبه کننده: زینب محسنی
زنان برای تحقق آرزوی‌های شان باید از سد و معبرهای فراوانی بگذرند و در هر قدم باید برای فرد فرد این جامعه توضیح دهند که مقصد کجاست و هدف چه چیزی است.
در خیلی از جاها برگشت داده می‌شوند و برای بسیاری از زنان هر روزنه نور را می‌بیند اما جامعه همیشه شاهد ایستادگی زنان در افغانستان بوده است و این که حکومت مردسالار حاکم بر این جامعه هیچ‌گاه نتوانسته دست زنان را از تلاش کوتاه کند و با وجود تهدیدهای جانی فراوانی که همیشه برای زنان وجود داشته باز هم زنان با مبارزه پیش رفته و زیر بار حرف زور نرفته اند.
اینک به ادامه گفتگوهای انجام شده با زنان مبارز به معرفی یک تن دیگر از این زنان می‌پردازیم که برای شاگردان و هم ردیفانش الگویی از شجاعت است.
پرسش: کوتاه خودتان را معرفی کنید؟
صهبا: صهبا بارکزی هستم لیسانس در رشته ادبیات فارسی از دانشگاه هرات و بنیانگذار ورزش بایسکل رانی بانوان در هرات.
پرسش: چطور شد به ورزش روی آوردید و با کدام بخش، ورزش را آغاز کردید؟
صهبا: سه سال داشتم که خانواده خواستند مرا عضو جامعه ورزش افغانستان سازند. من ورزش را با کاراته آغاز کردم و هر چه روزها خودشان را با عمرم پیوند میدادند علاقه و عشق بیشتری در من برای ورزش زاده می‌شد.
در حقیقت من تمام شب هایم را با رویای ورزش خوابیده‌ام و علاقه‌ام به ورزش باعث شد پیشرفت‌های زیادی در این بخش داشته باشم در مسابقات ملی زیادی اشتراک کردم رتبه آوردم و مدال نیز گرفتم من در بخش کاراته توانستم کمربند سیاه را از آن خود کنم و در سن شانزده سالگی موفق به گرفتن جواز مربی‌گری در بخش کاراته شدم.
پرسش: گفتید جواز مربی‌گری دارید؛ آیا از این جواز تا کنون استفاده کرده اید؟
صهبا: بلی مدت هفت سال می‌شود که مربی باشگاه مبارز هستم و شاگردان زیادی در سنین مختلف داشته‌ام.
نوآوریی که باشگاه من در بین تمام باشگاه هرات داشته است این است که کارته و دفاع شخصی را برای کودکان زیر ده سال آموزش می‌دهیم و خرسند از گفتن این هستم که دو تن از شاگردانم نیز توانستند کمربند سیاه را آن خود کنند و این برای من واقعا افتخار بزرگیست.
پرسش: خود را بنیانگذار بایسکل رانی بانوان افغانستان معرفی کردید، چطور این ایده در شما به وجود آمد؟
صهبا: در حقیقت من کاراته را یاد گرفتم اما شور و علاقه بیشتری نسبت به بایسکل رانی داشتم و دارم.
آرزوی همیشگی‌ام بایسکل رانی در خیابان بوده است این که بتوانم در جمع دختران زیادی در کشور خودم مسابقات بایسکل رانی بدهم و خیابان‌های هرات را با چرخ بایسکل بپیمایم.
می‌خواستم همانطور که بانوان را آموزش کاراته می‌دهم روزی برسد که برای آموزش بایسکل‌رانی نزدم ثبت نام کنند اما نمی‌دانستم چطور این کار را آغاز کنم تا این در صنف‌های رهبری WLD شرکت کردم.
در حقیقت اشتراک در این صنف‌ها مسببی برای شروع کارم شد یعنی راه‌اندازی کمیته بایسکل رانی بانوان هرات.
پرسش: چطور آغاز کردید؟
صهبا:این کار را با همکاری شماری از دوستانی که در این صنف اشتراک داشتند آغاز کردم یعنی باید پروژه‌ای در ختم این صنف انجام می‌دادیم و من راه‌اندازی کمیته بایسکل رانی را پیشنهاد کردم. در بین بین از بیست تیم، تیم بایسکل رانی دختران مبارز مقام نخست را کسب کرد و پس از آن ادامه دادم و برای فعالیت این کمیته جواز نیز گرفتم. کار و فعالیت ما کاملا قانونی است.
پرسش: در مورد فعالیت‌های این کمیته معلومات دهید، آیا تا کنون مسابقاتی هم بین بانوان هرات راه‌اندازی کرده اید؟
صهبا: بلی، ما تا کنون دو مسابقه در بخش بایسکل رانی بانوان داشته‌ایم که در باغ شمیره انجام شده است.
پرسش: استقبال بانوان چگونه بوده است؟
برخلاف تصورم استقبال بانوان واقعا بی‌نظیر بود طوریکه در نخستین دور این مسابقات به تعداد ۶۰ تن اشتراک کننده ثبت نام داشتند که متاسفانه به دلیل تنگی جا و از همه مهمتر نبود بایسکل کافی فقط ۲۵ تن پذیرش داشتیم.
پرسش: در بخش مالی از سوی نهاد خاصی حمایت می‌شوید؟
صهبا: نه متاسفانه اکنون کسی حامی ما در بخش مالی نیست. در نخستین دور مسابقات، خودم با هزینه شخصی بایسکل اجاره گرفتم و دور دوم مسابقات هم همانطور که قبلا گفتم چون پروژه ما در بین بیش از بیست پروژه مقام اول را گرفت، با حمایت USAID راه‌اندازی و اجرا شد.
پرسش: مدتی قبل از مسدود شدن کمیته بایسکل‌رانی در شبکه‌های اجتماعی خبر داده بودید، چه دلیلی دارد که فعالیت این کمیته را متوقف کرده اید؟
صهبا: این کمیته یکی از بزرگترین رویاهای من بود که آنرا لباس حقیقت پوشاندم اما واقعا یک جاهایی به این باور می‌رسم که زن بودن در افغانستان کار خیلی دشواری است.
پرسش: چرا به این باور رسیده اید؟
صهبا: برایم تاسف بار است که این را می‌گویم اما چون زن هستم کسی از ما حمایت نمی‌کند!
فکر نکنید این تصور من است نه! من این سخن را به هرجایی که برای خواستن کمک مالی رفته‌ام بارها و بارها مستقیما شنیده‌ام.
به زبان همه می‌گویند ادامه دهید، تلاش کنید، ما در کنارتان ایستاده‌ایم اما هیچ سخنی تا کنون لباس عمل نداشته است.
“ما امنیت پسران را گرفته نمی‌توانیم چه رسد به شما که زن هستید” این حرف را بارها از مسوولان بخش ورزش شنیده‌ام.
من با دو سه تن از شاگردانم یک روز کامل در خیابان با لباس مردانه بایسکل رانی کردیم و هیچ خطر و مزاحمتی برای ما نبود شاید چون مردم فکر می‌کردند مرد هستیم.
بخواهید یا نخواهید این واقعیت جامعه افغانستانی ما است که برای زنان سهمی از هیچ چیز وجود ندارد. ما محکومیم به حبس خانه‌گی!
شاید اگر من هم پسر می‌بودم رویاهایم برایم دست‌نیافتنی نمی‌نمود!
پرسش: یعنی از مبارزه دست کشیده اید؟
صهبا: نه به هیچ عنوان نمی‌گذارم ناامیدی ابر بالای سرم باشد. نام تیم ما دختران مبارز است و تا آخرین نفس برای کسب حقوقم مبارزه خواهم کرد به خاطر دخترانی که چشم امید شان به سوی من است تسلیم نخواهم شد حتا اگر فرخنده دیگر من باشم!
ورزش فقط برای مردان نیست.
آفرین و صد آفرین بر تو ای صهبا. کاش عالم عالم گیر بشه از وجود شیر زنانی چون تو. شما امید دختران و زنان در جوامع سنتی و جهان سومی هستین 👏👏👏