زندگی دختران با محدودیت‌های طالبان؛ «سه سال مرگ تدریجی را تجربه می‌کنیم»

در حالی‌که محدودیت‌های طالبان بر زنان و دختران با گذشت هر روز رو به افزایش است؛ برخی از دختران، از این وضعیت انتقاد کرده و آن‌را «خفقان‌آور» عنوان می‌کنند. آنان از جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهند که اقدام‌های جدی‌ای را برای پایان دادن به نقض حقوق زنان و دختران در افغانستان، روی دست گیرند.

نوریه فداخانی، دانش‌آموز صنف دهم مکتب و باشنده‌ی ولایت هرات است. او می‌گوید که پس از ممنوعیت آموزش، خانه‌نشین شده و اکنون از زندگی تحت حاکمیت طالبان به ستوه آمده است.

بانو نوریه در این مورد به خبرگزاری بانوان افغانستان گفته است: «چند سال است که من و میلیون‌ها دختر دیگر در افغانستان، مرگ تدریجی را تجربه می‌کنیم. دیگر تحمل این همه بدبختی و محدودیت را نداریم».

فداخانی به شدت از فرمان‌های روزافزون طالبان در مورد محدودیت‌های زنان انتقاد کرده و آن‌ها را «خفقان‌آور» می‌داند. او بیان می‌کند که این دستورها نه تنها احساس خفه‌گی در او ایجاد کرده، بلکه سبب کم‌رنگ شدن حضور زنان در جامعه نیز شده است.

او می‌افزاید: «فرمان‌های این گروه جاهل، روز‌به‌رز احساس خفه‌گی در من ایجاد می‌کند. گاهی از بس پوشیده از خانه بیرون می‌روم، نفسم بند می‌شود».

برخی از دانش‌آموزان هم‌چنان از سکوت جامعه جهانی در برابر نقض حقوق بشر در افغانستان، به‌ویژه حقوق زنان و دختران، ابراز نارضایتی کرده‌اند.

نگار یوسفی، یکی دیگر از دختران بازمانده از آموزش در ولایت هرات است. او نیز از شرایط دشوار زندگی در حاکمیت طالبان، شکایت دارد. هم‌چنان نگار از جامعه‌ی جهانی می‌خواهد که دیگر در برابر اقدام‌های طالبان، علیه زنان سکوت نکند.

نگار گفت: «از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، زندگی‌ام تیره و تار شد. تمام زحماتم در هر زمینه‌ای که بود، نابود شد. هر چه زمان می‌گذرد، به جای پیشرفت، احساس می‌کنم به بیست سال پیش برمی‌گردم».

او بیان کرده که در چنین شرایطی، از هر نوع تلاشی دست کشیده و کاملاً در ناامیدی و افسردگی به سر می‌برد. بانو یوسفی افزود: «من فکر می‌کنم تلاش در کشوری به‌نام افغانستان که توسط یک گروه عقب‌مانده اداره می‌شود، بی‌فایده است. در هر زمینه‌ای که تلاش کنم، این گروه اجازه‌ی فعالیت نمی‌دهد. بنابراین بهتر است منتظر تغییر رژیم باشم».

یوسفی از جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهد که هر چه زودتر برای پایان دادن به نقض حقوق بشر در افغانستان اقدام کنند.

او می‌افزاید: «ما دختران افغانستانی، هرگز فراموش نمی‌کنیم که چگونه جامعه‌ی جهانی زیر پا گذاشتن حقوق ما را نادیده گرفته است. خواست من این‌ست که کشورهای جهان برای بهتر شدن اوضاع افغانستان وارد عمل شوند و سکوت خود را در برابر این گروه بشکنند».

در همین حال، سیما باهوس، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی بخش زنان این سازمان، در سخن‌رانی خود در نشست شورای امنیت سازمان ملل درباره‌ی زنان و صلح و امنیت گفته است که زنان و دختران افغانستانی، «در سکوت خفه می‌شوند و در خانه‌های‌ شان زندانی‌اند».

بانو باهوس گفته است: «ما ترس میلیون‌ها زن و دختر افغانستانی را به یاد می‌آوریم که از آموزش در آینده محروم شده‌اند. هم‌چنین، این‌که چگونه در سکوت خفه می‌شوند».

باهوس، با اشاره به اقدام‌ها و ابتکار‌های زنان در کشورهای مختلف افزوده است که در افغانستان، زنان با باز کردن مکتب در خانه‌های خود، گام‌های مؤثری برداشته‌اند.

هم‌چنان آمنه محمد، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد نیز در این نشست می‌گوید که پشتیبانی از حقوق زنان افغانستانی، باید گسترش یابد. او می‌افزاید که عقب‌گرد حقوق زنان در این کشور و محرومیت آنان از حضور در حکومت و جامعه واضح و برجسته است و باید در هر فرصت از حقوق و مشارکت آنان دفاع شود.

معاون دبیرکل سازمان ملل متحد در این باره گفت: «ضروری است که ما عزم خود را برای حمایت از زنان در افغانستان و جاهای دیگر تقویت کنیم و از حقوق و مشارکت آنان در هر فرصتی حمایت کنیم».

این در حالی‌ست که طالبان، بیش‌از سه سال می‌شود که به‌دلیل وضع محدودیت‌های بر زنان و دختران، از سوی کشورهای جهان به نقض‌کننده‌‌گان حقوق بشر متهم استند.

طالبان تاکنون در این مورد چیزی نگفته‌اند؛ اما همواره ادعاهای مربوط به نقض حقوق زنان را در کشور رد کرده و اعلام کردند که حقوق تمامی زنان بر اساس قوانین اسلامی تأمین است.