سرتاپای سیاه‌پوش؛ محدودیت طالبان بر دختران در مراکز آموزشی هرات

پس‌از توشیح قانون «امر به معروف و نهی از منکر» طالبان، توسط رهبر این گروه، پوشیدن چادر سیاه، دست‌کش سیاه، ماسک سیاه و کفش سیاه در هوای گرم فصل تابستان از نخستین سنگ‌هایی است که طالبان بر سر راه دانش‌آموزان دختر در مرکز‌های آموزشی فرش کرده‌اند. شماری از دانش‌آموز‌ان دختر در ولایت هرات می‌گویند که طالبان به‌دلیل پوشش اختیاری، مانع وردشان به مرکز‌های آموزشی شده‌اند.

نگار – [نام مستعار]، دانش‌آموز یکی از مرکز‌های آموزش زبان انگلیسی در ولایت هرات است. او در صحبت با خبرگزاری بانوان افغانستان می‌گوید که به‌دلیل نپوشیدن صورت و دست‌هایش از ورود به این مرکز آموزشی منع شده‌است. «طبق معمول آمده شدم و به صنف خود رفتم. یکی از کارمندان مرکز آموزشی وارد صنف شد و انگشت شمار من و صنفی‌های دیگرم که لباس رنگی داشتند از صنف اخراج کرد».

او می‌‌افزاید که این بار سوم است که به‌دلیل پوشش‌شان از ادامه‌ی آموزش محروم شده‌اند. «نه این که دیگر اجازه نداشته باشم به صنف بروم؛ بلکه خودم خسته شدم. وقتی در لابه‌لای لباس‌های سیاه به اجبار دفن شوم، فکر می‌کنم نتوانم درست بیاموزم».

وی هم‌چنان با ابراز نگرانی از وضع محدودیت‌های روز‌افزون طالبان می‌افزاید که اگر جهان به وضعیت زنان افغانستانی رسیده‌گی نکند، دیر یا زود شاهد افزایش آمار خودکشی دختران جوان در سراسر این کشور خواهد بود. «راهی برای ما نمانده‌است. هر گوشه و کنار مسدود است. اگر جهان به سکوت خود ادامه دهد؛ شاید فردا رنگ لباس‌خواب ما را هم طالبان تعیین کنند و راهی جز مرگ برای ما باقی نماند».

هم‌چنان برخی دیگری از دختران می‌گویند که خانه‌نشینی و آموزش‌های آنلاین را نسبت به پوشش سیاه و اجباری در هوای گرم ترجیح می‌دهند.

لینا، دانش آموخته‌ی رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات که در یکی از مرکز‌های آموزض

او با ابراز نگرانی می‌گوید که طالبان، با وضع محدودیت‌ها می‌خواهند که زنان را از راه مبارزه بازدارند. «طالب می‌ترسد. می‌داند که زنان روی پوشش خود حساس هستند و خواست‌هایش را عملی نمی‌کنند، از این خاطر با وضع محدودیت‌ها می‌خواهد که زنان خودشان از آموزش دست بکشند».

وی بیان می‌کند که پوشیدن چادر و ماسک سیاه در هوای گرم به‌دلیل گرفتن نور زیاد، یک نوع آسیب به بدن زنان است. «هوا گرم است. وقتی لباس ما سیاه بپوشیم، گرمی هوا دوچند بالای بدن ما تاثیر می‌کند که بدون شک باعث گرما‌زدگی می‌شود».

بانو لینا، از جامعه‌ی جهانی و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهد که هرچه زودتر با تحریم و اعمال فشار، مانع سیاست‌های «زن‌ستیز و سرکوب‌گر” طالبان شوند. “نمی‌دانم چرا جهان در سکوت عمیق فرو رفته‌است. این گروه باید به دلیل نقض حقوق بشر به‌ویژه حقوق زنان و دختران تحریم شود».

در همین حال برخی از آموزگار‌های زن نیز این قانون جدید طالبان را “محکوم” کرده و می‌گویند که تحت حاکمیت طالبان، امید و انگیزه‌ی خود را برای آموزش دادن از دست داده‌اند.

رقیه اکرمی – [نام مستعار]، آموزگار در مرکزهای آموزشی هرات بیان می‌کنند که طالبان با حذف سیستماتیک زنان از اجتماع سبب نابودی دست‌آورد‌های بیست سال اخیر زنان شده‌اند. «این یک برگشت غیرقابل قبول برای ما زنان است که به بیست سال اخیر برگردیم. طالبان با وضع این قوانین آرزو‌های ما را به خاک یکسان کرده‌اند».

او گفته که در بین دانش‌آموزان دختر دیگر انگیزه‌ی برای آینده مشاهده نمی‌کند. «وقتی سر صنف می‌روم، دیگر آن دختران شاداب و خندان سابق افغانستانی را به چشم نمیبینم. هر روز شکایت از حاکمیت طالبان را دارند که هدف‌های شان را نابود کرده‌است».

بانو اکرمی از طالبان می‌خواهد که از “سرکوب” کردن زنان دست بردارد تا زنان و دختران افغانستانی نیز مانند سایر کشور‌ها بتوانند، استعداد‌های خود را شکوفا سازند.

وزارت عدلیه‌ی طالبان به‌تازگی اعلام کرده که هبت‌الله آخوندزاده، رهبر این گروه قانون امر به معروف و نهی از منکر را توشیح کرده و این قانون اکنون نافذ است.

ماده‌ی سیزدهم این قانون که دارای هشت بند است، به «احکام مربوط به حجاب زن» اختصاص داده شده است.

در بند اول این ماده آمده است که «ستر تمام بدن زن لازمی است»، در بند دوم گفته شده «پنهان کردن روی زن به سبب ترس از فتنه، ضروری است و در بند سوم آن آمده است که «صدای زنان در اجتماع عورت است».

در بند چهارم ماده‌ی سیزدهم این قانون آمده است که «لباس زنان نازک، کوتاه و چسپ نباشد»، در بند پنجم آمده که «زنان مسلمان مکلف‌اند که بدن و روی خویش را از مردان نامحرم پنهان کنند» و در بند ششم آمده است که «ستر زنان مسلمان و صالح از زنان کافر و فاسق از ترس فتنه واجب است».