نیاز بر حضور زنان در پروسه‌های امدادرسانی در افغانستان

دفتر هماهنگ کننده‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ی سازمان ملل متحد (اوچا) بر ضرورت حضور امدادگر زن در پروسه‌های ارایه‌ی کمک‌های بشردوستانه‌ در افغانستان تاکید کرد. زنان سرپرست خانواده در افغانستان جز از آسیب‌پذیرترین گروه‌های جمعیتی در برنامه‌های پاسخ‌گویی و نیازهای کمک‌های بشردوستانه اوچا گنجانیده شده است.

اوچا، امروز (سه شنبه، 8 حوزا) با نشر گزارش «زنان امدادگر افغانستانی در پاسخ بشردوستانه ضروری هستند» نوشته که زنان و دختران افغانستانی سزاوار حق شرکت در زندگی عمومی، از جمله تحصیل و کار، بدون ترس و تبعیض هستند.  

این نهاد سازمان ملل افزوده که بسیاری از امدادگران زن در سراسر افغانستان هر روز زندگی خود را به خطر می‌اندازند و از شرایط بسیار چالش‌برانگیز فراتر می‌روند تا برای زنان و دختران دیگر خدمات بشردوستانه را ارایه کنند.

در گزارش اوچا آمده است که زنان سرپرست خانواده‌ در افغانستان در مقایسه با مردان سرپرست خانواده، بیش‌تر با مکانیسم‌های مقابله با معیشت اضطراری متکی هستند. این زنان هم‌چنان جز از آسیب‌پذیرترین گروه‎ها در برنامه‌ی بشردوستانه‌ی این نهاد سازمان ملل متحد در سال 2024 قرار گرفته است.

به گفته‌ی اوچا، زنان با نرخ بالای ناامنی غذایی مواجه‎اند که این وضعیت باعث افزایش شانس ازدواج زودهنگام دختران و کار کودکان می‌شود. زنان و دختران در افغانستان، اکنون 24 درصد از جمعیت نیازمندان را در افغانستان تشکیل می‌دهد.

در بخشی از این گزارش از محدودیت‌های روزافزون طالبان بر زنان و دختران نیز هشدار داده و تاکید کرده که حمایت و ارتقای حقوق و آزادی‌های زنان در تضمین جامعه‌ای عادلانه نقش اساسی داشته و محدود کردن آنان کل ساختار را تضعیف می‌کند.

گزارش اخیر بخش زنان سازمان ملل، در مورد ممنوعیت کار زنان در نهادهای دولتی و بین‌المللی نیز تأثیر دستورهای مختلف طالبان را بر مشارکت معنادار زنان در واکنش، چه به عنوان کارمند و چه به عنوان دریافت‌کننده‌ی کمک‌ها، برجسته می‌کند.

اوچا با اشاره به گزارش بخش زنان سازمان ملل متحد افزوده که این نشان می‌دهد که تمام حقوق بشر زنان و دختران نقض می‌شود و آن را به جدی‌ترین بحران حقوق زنان در جهان تبدیل می‌کند.

در بخشی از این گزارش به محدودیت‌های وضع شده بر زنان و دختران پرداخته شده است. این محدودیت‌ها که باعث نقض حقوق آنان شده عبارت‌اند از محدودیت در آزادی رفت‌وآمد، قوانین پوشش محدود، عدم حمایت از خشونت جنسی و جنسیتی، ازدواج‌های اجباری و زودهنگام، عدم تحصیل و ممنوعیت کار است.

طالبان در کنار محدودیت‌های دیگر پس از به‌دست گرفتن قدرت در افغانستان، کار زنان در نهادهای دولتی، سازمان‌های داخلی و بین‌المللی به شمول کار در دفترهای سازمان ملل متحد را ممنوع کرد.