زنان معترض: حقوق زنان، اولویت تعامل با طالبان باشد
لیدا بارز
اعضای «جنبش شنبه‌های ارغوانی»، از جامعه‌ی جهانی می‌خواهند که با توجه به این‌که حقوق زنان به‌طور فزاینده‌‌ای در معرض خطر است، در تعامل خود با طالبان تجدید نظر کند. اعضای این جنبش بر نیاز به هوشیاری بین المللی و تعهد به حقوق بشر و برابری تأکید می‌کنند.
اعضای جنبش اعتراضی زنان موسوم به «جنبش شنبه‌های ارغوانی» دیروز سه‌شنبه، ۱ حوت با نشر بیانیه‌ای در شبکه‌های اجتماعی، با توجه به حرکت‌های اعتراضی زنان در گوشه و کنار کشور گفته‌اند؛ در قلب افغانستان، موج جدیدی از وکالت نه با تفنگ یا تجاوز، بلکه با قدرت صدای جمعی و عزم تزلزل ناپذیر برمی‌خیزد. “جنبش شنبه های ارغوانی”، چراغ امید در منظره‌ای که در سایه‌ی ترس است، از جامعه‌ی جهانی می‌خواهد تا در رویکرد خود نسبت به طالبان تجدید نظر کند.
شنبه‌های ارغوانی می‌گوید که خواسته زنان، التماس نیست، بلکه هشداری جدی در برابر تضعیف حقوق زنان تحت کنترل شدید طالبان است. در حالی که جهان نظاره‌گر است، مسئله تعامل با طالبان، مملو از پیچیدگی های دیپلماسی و نیاز مبرم به حفظ کرامت انسانی، بزرگ به نظر می‌رسد.
اعضای این جنبش وضعیت زنان در افغانستان را اسف‌بار خوانده و حرکت‌های اعتراضی شان را «فراخوان برای هوشیاری بین‌المللی» می‌دانند.
در همین حال، این جنبش با توجه با محدودیت‌های روز‌افزون طالبان بر زنان می‌گوید؛ طالبان زنان را خانه‌نشین کردند و هر روز دنیا را برای آنان، کوچک‌تر ساخته‌اند. این جنبش با اشاره به گزارش اخیر سازمان ملل متحد، نگاشته است: «گزارش اخیر سازمان ملل متحد واقعیت تلخی را که زنان افغانستانی که با آن روبه‌رو هستند؛ روشن می‌کند. احکام و کمپین‌های اجرایی توسط طالبان که آزادی و دست‌رسی آنان به فضاهای عمومی را به شدت محدود می‌کند.»
شنبه‌های ارغوانی گفته‌اند که در حمایت از صدای زنان و تقویت آن تلاش می‌کنند و پیامدهای ناگوار سیاست‌های طالبان در مورد حقوق و آزادی‌های زنان را به جهان می‌رساند.
این زنان با انتقاد از جامعه‌ی جهانی می‌گویند: «چگونگی برخورد مؤثر با طالبان دست‌وپنجه نرم می‌کند. این موضوع یک دیپلماسی ساده نیست. این آزمون تعهد به حقوق بشر و برابری است.»
به باور آنان، چشم انداز به رسمیت شناختن بین المللی طالبان بر ستون فقرات کسانی که قبلاً رنج‌های زیادی کشیده‌اند، به لرزد می‌آورد. و مشروعیت بخشیدن به رژیمی که آشکارا حقوق زنان را محدود می‌کند و آنان را از نقش‌های مهم در تصمیم گیری در جامعه بیشتر به حاشیه میبرد، هراس دارند.»
به‌گفته‌ی این زنان معترض؛ تاریخ تعامل طالبان با جامعه‌ی جهانی پیچیده و مملو از دوراهی است. آنان می‌گویند: «از یک‌سو، نیاز عمل‌گرایانه برای رسیدگی به بحران انسانی که افغانستان را فرا گرفته است وجود دارد. از سوی دیگر، ضرورت حمایت از حقوق زنان و گروه های به حاشیه رانده شده در داخل کشور.»
به همین دلیل، آنان نگاشته‌اند که هیچ تعاملی بدون پیش شرطی که حفاظت و ارتقای حقوق زنان را تضمین می‌کند، وجود نداشته باشد. به باور این جنبش، تعامل با طالبان، یک نوع باج‌‌دهی یا امتیازی است که به فعالیت‌های طالبان قدرت می‌بخشد. آنان گفته‌اند که در هر گونه تعامل با طالبان، باید موضوع زنان در اولویت باشد.
