فعالان حقوق زن، خواستار آزادی منیژه صدیقی شدند
حدیث حبیب‌یار
هم‌زمان با درخواست سازمان عفو بین‌الملل مبنی بر آزدای بی‌قید و شرط منیژه صدیقی، یک‌تن از زنان معترض و فعال حقوق زن از زندان پل‌چرخی طالبان، فعالان حقوق زن و زنانی که تجربه‌ی تلخ زندان طالبان را دارند، نیز خواهان رهایی منیژه از زندان طالبان که ممکن است در آن‌جا با هرگونه بدرفتاری و شکنجه روبه‌رو باشد، شده‌اند.
نها صخره نادری، یکی از فعالان حقوق زن امروز (۱۰ فبروری ۲۰۲۴) با فرستادن یک نوار تصویری به رسانه‌ها می‌گوید که زنانی‌که به خاطر حقوق‌شان مبارزه کردند و اکنون در زندان‌های طالبان به سر می‌برند، هر چه زودتر باید آزاد شوند.
بانو صخره افزود: “ما خواهان آزدای هرچه زودتر منیژه صدیقی و دیگر زنان زندانی که به‌خاطر حق و عدالت صدای خود را بلند کرده‌اند، از زندان سیاه طالبان هستیم.”
هم‌زمان با این سمیه شیرزاد، یکی از زنان معترضی که خود نیز تجربه‌ی تلخ زندان طالبان را دارد؛ خواهان توجه‌ی جدی سازمان ملل متحد به وضعیت زنان در زیر سایه حکومت طالبان و به رسمیت‌شناختن آپارتاید جنسیتی در افغانستان است.
سمیه شیرزاد، می‌گوید: “سازمان ملل متحد باید طالبان را در لیست‌سیاه انداخته و تحت هیچ شرایطی به رسمیت نشناسد.”
سمیه، هم‌چنان گفته است که جامعه‌ی جهانی باید گروه طالبان را به‌خاطر عمل‌کردهای شان در برابر زنان افغانستان، پاسخ‌گو بسازد.
این در حالی‌ست که سازمان عفو بین‌الملل، روز جمعه، ۲۰ دلو، با نشر پیامی در صفحه‌ی اجتماعی اکس‌اش، بار دیگر خواستار آزادی فوری و بدون قیدوشرط منیژه صدیقی شد.
سازمان عفو بین‌الملل، براساس یافته‌های خود در ماه دلو اعلام کرد که خانم صدیقی، در مدت بازداشت خود به هیچ جرمی متهم نشده است و از دیدار با خانواده خود و حق داشتن وکیل محروم است.
این سازمان در پیام جدیدی خود از خطر شکنجه و بدرفتاری با خانم صدیقی، ابراز نگرانی عمیق کرده است.
منیژه صدیقی، مدافع حقوق زنان، در هفدهم ماه میزان سال جاری، از منطقه‌ی خیرخانه‌ی شهر کابل، از سوی نیروهای طالبان بازداشت شده و در تاریخ ۱۴ ماه قوس، به زندان پل‌چرخی در کابل انتقال داده شده‌است.
پس از روی‌کار آمدن مجدد طالبان بر افغانستان، در آگست ۲۰۲۱ این گروه بیش از ۵۰ فرمان محدود کننده بالای دختران و زنان وضع کرده و زنان معترض در مقابل این محدودیت‌ها را با بازداشت‌های خودسرانه و خشونت‌های فزیکی سرکوب کرده‌اند.
