ادامه‌ی ممنوعیت رفتن زنان به پارک‌های تفریحی؛ زنان در هرات می‌گویند بی گناه حبس شده ایم
زنان و دختران در افغانستان این روز‌های بدون تحصیل و کار را بدون سرگرمی در خانه می‌گذرانند.
طالبان در دو سال حاکمیت دوباره‌ی خود زنان را از دسترسی به اکثریت حقوق شان محروم کرده‌اند.
در کنار محدودیت‌های تحصیلی و کاری، آنها جایی برای تفریح ندارند.
شماری از زنان و دختران با انتقاد از عملکرد طالبان در قبال زنان می‌گویند این گروه می‌خواهند زنان را به گونه‌ی کامل از جامعه حذف کنند.
هرات یکی از بزرگ شهر‌های افغانستان است که در داشتن پارک‌های تفریحی و ساحات گردشگری در میان ولایت‌های افغانستان شهرت دارد، اما به گفته‌ی زنان در این ولایت، ماه‌هاست که طالبان آنها را از کشیدن یک نفس راحت منع کرده‌اند.
مهتاب یک دانشجوی محروم از تحصیل است، می‌گوید پس از بسته‌شدن دانشگاه‌ها جایی برای تفریح ندارد و مجبور است روز‌های کسل کنندهی بدون درس و کار را در خانه بگذراند.
به گفته‌ی او: “من اخیرا به این نتیجه رسیدم که زنان در افغانستان فقط نفس می‌کشند، آن هم به سختی، تصور کنید یک انسان بدون تحصیل، کار، حق گشت‌وگذار، انتخاب پوشش و حق بیان چطور می‌تواند زندگی کند؟ ما زنان و دختران افغانستان دقیقا از همه‌ی این‌ها محروم هستیم، طالبان با منطق بدوی و تحجری که دارند، زن و دختر را لایق تفریح نمی‌دانند، ما حق رفتن به پارک و گرفتن هوای آزاد نداریم همین کافی‌ست که بگویم زنان در افغانستان حبس خانگی شدند و مرگ تدریجی تجربه می‌کنند، مجبورم این روز‌های تلخ و کسل کنندهی بدون درس و کار را در خانه بگذرانم.”
هم‌چون مهتاب ستاره می‌گوید زنان افغانستان بی‌گناه از سوی طالبان در خانه‌ها حبس شدند و حق داشتن زندگی راحت به جرم زن بودن از آنها گرفته شده است. می‌گوید که: “نزدیک به یک سال است که از رفتن به مکان‌های تاریخی و پارک‌ها منع شدیم، نه درسی است نه سرگرمی فقط حبس هستیم از هر جهت تمام.”
از سوی هم فعالان حقوق زن می گویند که گروه طالبان آپارتاید جنسیتی در افغانستان را گسترش می‌دهند و ممنوعیت ورود زنان به پارک‌ها بخشی از سرکوب مستمر و فزاینده حقوق زنان و دختران توسط طالبان است.
نجیبه حق پرست فعال حقوق زن می‌گوید که: “آپارتاید جنسیتی روز به روز در افغانستان زیاد می‌شود، از تحصیل و کار گذشته، اجازه نیافتن زنان به دلایلی مثل بی حجابی به پارک‌ها مصداق بارز دامن زدن به آپارتاید جنسیتی است، و یا هم درنظر گرفتن مکان‌های مخصوص برای زنان، اشتراکات انسانی که در اسلام هم در آن هیچ ممانعتی وجود ندارد را از بین میبرد، جامعه ما جامعه سنتی بود حتی در نظام گذشته، اما از دیدگاه مه هدف طالبان پیاده کردن اسلام و سنت‌ها نه بلکه یک سیاست از پیش تعیین شده برای حذف زنان از اجتماع است.”
پس از فرمان ممنوعیت حضور زنان در پارک‌ها (نوامبر ۲۰۲۱ میلادی) ماموران امر به معروف و نهی از منکر این گروه در تمامی پارک‌ها، مکان‌های تاریخی و محلات سرسبز تفریحی رفته و مانع ورود خانواده‌ها می‌شوند.
در آخرین مورد، خالد حنفی وزیر امر به معروف طالبان، رفتن زنان به پارک ملی بند امیر در بامیان را ممنوع اعلام کرد. حنفی پس از سفر به این پارک به روحانیون مذهبی و مقامات امنیتی گفت: “تا زمانی که مقررات جدیدی وضع نشده است، زنان باید از ورود به بند امیر منع شوند. گشت و گذار ضروری نیست، اما حجاب اجباری است.”
طالبان که در آگست ۲۰۲۱ بار دیگر قدرت را در افغانستان در دست گرفت، تفسیر سختگیرانه خود از قوانین اسلامی یا شریعت را بر این کشور تحمیل کردند. آنها دختران را از رفتن به مکتب‌های بالاتر از صنف ششم منع کرده‌اند.
تحت حاکمیت طالبان، اکثر زنان افغان از کار در خدمات ملکی و سازمان‌های غیردولتی ملی و بین المللی محروم هستند.
طی این دو سال، جامعه جهانی به دلیل محدودیت‌ها و رفتار با زنان، از به‌رسمیت شناختن طالبان به عنوان حاکمان قانونی افغانستان خودداری کرده است.
