بی‌کیفیتی انترنت؛ چالش ایجاد شده به آموزش‌های آنلاین دختران محروم از درس

بسته ماندن دروازه‌های مکتب‌ها به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم، تعلیق تحصیل دختران و درنهایت هم  منع کار زنان در موسسات غیر دولتی داخلی و خارجی شماری از علاقمندان آموزش را برآن داشته است که از طر‌یق صنف‌های آنلاین ارتقای ظرفیت کنند.

شماری از شاگردان این صنف‌ها در هرات می‌گویند که پس از خانه‌نشینی، این تنها راهی ا‌ست که آنان می‌توانند در زمینه‌ی آموزش دنبال کنند.

اما‌ دسترسی به این صنف‌ها با درنظرداشت شرایط افغانستان کاری‌ تقریبا دشواری است.

مرسل دانشجوی دانشکده‌ی کامپیوتر ساینس در یکی از دانشگاه‌های خصوصی بود اما پس از بسته شدن دانشگاه بروی دختران اکنون بصورت انلاین در یک‌ صنف مجازی کامپیوتر می‌آموزد.

وی سعی می‌کند با استفاده از لپتاپ به صورت آنلاین در این صنف شرکت کند، اما بطور مکرر ارتباط اینترنتی ضعیف می‌شود.

او گفت که: “این صنف‌های رایگان برای دختران بازمانده از تحصیل برگزار می‌شود و خیلی موثر است اما مه بطور مکرر ارتباط انترنتی خود را بخاطر انترنت ضعیف از دست می‌دهم. دولت مالیه می‌گیرد پول انترنت می‌هیم اما از هر دری باز مانده‌ایم.”

مرسل یکی از دختران و زنان افغان است که برای دور زدن محدودیت‌های حکومت طالبان در زمینه تحصیل و کار، به آموزش آنلاین روی آورده اند. شمار آن‌ها اخیراَ رو به افزایش است.

اسما محمدی، یکی دیگر از شاگردان می‌گوید:”ضرورت و هدف اصلی ما یادگرفتن است. ما در تلاش استیم که آموزش خود را متوقف نسازیم. بعد از مسدود شدن تمام مراکز آموزشی به‌روی دختران، تلاش کردیم که در این صنف‌ها اشتراک کنیم اما بخاطر انترنت ضعیف اکثرا دسترسی مه به صنف‌ها مشکل می‌شود و هیچ راه حل هم نداریم، دولت هم که به فکر تحصیل دختران و افزایش خدمات نیست.”

از سوی‌ دیگر برخی از کارشناسان اجتماعی می‌گویند که به هر اندازه‌ که محدودیت‌ها فراراه افراد جامعه ایجاد گردد به همان انسان‌ها درتلاش یافتن راه‌های نجات برمی‌آیند.

دوکتور مرتضی جامی، یکی از فعالان اجتماعی می‌گوید: ”از دیدگاه جامعه شناختی وقتی انسان را در محدودیت قرار می‌دهیم، او تلاش بیشتری به خرچ می‌دهد تا کار محدود شده را انجام دهد. با آنهم محدودیت‌های وضع شده بر زنان می‌تواند در چند سال آینده روی نظام تحصیلی و اقتصادی کشور تاثیرات منفی بگذارد، اما باز مشکلات دیگری سد راه خانم‌ها قرار دارد از جمله نبود کار و فقر اقتصادی، بهرحال استفاده از صنف‌های انلاین هم نیاز به یک سری مواد دارد که به یقین میتوانیم بگوییم در کشوری که ۲۹ میلیون نفر گرسنه دارد، دسترسی به این امکانات مشکل است.”

یکی از اساسی‌ترین تغییراتی که در مقایسه با دوره نخست حکومت طالبان در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ ایجاد شده است، گسترش اینترنت است.

اما دختران و زنان با مشکلات مختلفی دست و پنجه نرم می‌کنند، از سرعت بسیار کُند اینترنت گرفته تا هزینه خرید کمپیوتر و وای‌فای در کشوری که ۹۷ درصد مردم آن در فقر زندگی می‌کنند.

مرسل گفت که دختران و زنان افغان در طول سال‌ها به جنگ و دشواری‌های ناشی از آن عادت کرده اند و مشکلات کنونی نیز آن‌ها را از پا نخواهد انداخت: “ما هنوز رویاهایی داریم و تسلیم نخواهیم شد، هیچگاه.”

این در حالی‌ست که از بسته شدن مکتب‌ها حدود ۷۰۰ روز و از بسته بودن دانشگاه‌ها حدود شش ماه می‌گذرد.