مبارزه‌ی یک‌تنه با جهل، تعصب و افراطیت طاقت‌فرسا و جانکاه است
پس از فروپاشی نظام پیشین و روی‌کار شدن رژیم طالبان، زنان دوباره به عقب رانده شدند. آنان پس از تلاش و پشت‌کار فراوان خود توانسته بودند راه‌های طولانی را طی و خود را در بدنه‌ی حکومت به عنوان نیروی فعال و تولیدگر بشناسانند. در کنار موج بزرگ از اعتراض زنان در کابل؛ شماری از کارکنان زن خدمات ملکی نظام پیشین نیز بر اساس آن‌چه که محرومیت شان از کار پس از روی کار آمدن طالبان عنوان می‌کنند، اجماع زنان کارکن خدمات ملکی را تشکیل داده اند. در مورد فعالیت‌های این اجماع با فروزان امیری، عضو این اجماع گفت‌وگویی داریم که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: اجماع زنان کارکن خدمات ملکی چی وقت تشکیل شد؟
پاسخ: این اجماع زنان زمانی تشکیل شد که بر اساس اطلاعات موثق، کار روی تشکیل جدید دولت طالبان آغاز شده و در بسیاری از اداره‌های دولتی، نقش زنان به تحلیل رفته و بسیاری از بست‌های زنان تنقیض یا تنزیل شده است. بر این اساس ما تلاش کردیم که علاج واقعه را پیش از وقوع کنیم و ما به عنوان گروهی از زنانی که در طی این سال‌ها با تلاش و کوشش در رقابت‌های آزاد موفق شدیم و در بست‌های اداری، مدیریتی و رهبری استخدام شدیم این اجماع را تشکیل دادیم تا سرنوشت ما و دیگر زنان به بازی گرفته نشود.
ما در ابتدا امید داشتیم؛ چون طالبان عهد بسته بودند که مانع کار زنان نخواهند شد اما شش ماه از روی‌کار آمدن طالبان می‌گذرد و زنان ماهی یک‌بار برای امضای حاضری خود به اداره‌ها می‌روند.
پرسش: از طریق این اجماع چه فعالیت‌هایی دارید؟
پاسخ: در نخستن گام‌های خود نشست خبری برگزار کردیم، قطع‌نامه داشتیم و تلاش کردیم از این طریق صدای زنان کارکن خدمات ملکی به گوش حکومت طالبان برسانیم. ما در تلاشیم تا با برخی از نماینده‌های جامعه‌ی جهانی و دیگر نهادهایی که اکنون در افغانستان فعال اند و هم‌چنان کسانی‌که در راس حکومت طالبان اند و در تصامیم کلان سهم دارند نشست داشته باشیم تا در مورد وضعیت و سرنوشت زنان صحبت کنیم. بسیاری از زنانی که اکنون بیکار شده اند، سرپرست خانواده و تامین کننده‌ی مالی خانواده اند و تحمل این وضعیت برای شان دشوار است.
پرسش: اگر طالبان هم‌چنان مانع کار زنان در اداره‌ها شوند، فکر می‌کنید چه بر سر زنانی می‌آید که پیش ازین استقلال مالی داشتند و نفقه‌ی خانواده را تامین می‌کردند؟
پاسخ: پاسخ این پرسش واضح است. خانه‌نشینی زنان آسیب بسیار بزرگ اقتصادی و روحی برای زنان و خانواده‌های شان به بار می‌آورد. در کنار این که روز به روز فقر افزایش می‌یابد، آمار جرایم بالا می‌رود.
این زنان، کسانی اند که با تجربه و اندوخته‌ها به این‌جا رسیده اند و قطع معاش یا درآمد شان، بدنه‌ی خانواده را آسیب می‌زند و موجب مشکلات خانوادگی می‌شود.
پرسش: فکر می‌کنید اعتراض‌های اخیر در تغییر موضع طالبان نسبت به آزادی‌های زنان موثر خواهد بود؟
پاسخ: اگر چه این اعتراض تا کنون تاثیر مستقیمی نداشته که ما شاهد تغییر روی‌کرد طالبان در مورد زنان باشیم اما این ایستادگی‌ها می‌تواند عامل فشاری باشد بر طالبان تا خواسته‌های زنان را بشنوند و از این حرکت‌ها چشم‌پوشی نکنند. اکنون اعتراض تنها راه برای اثبات جایگاه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی زنان است. از آن‌جایی که راه دیگری برای گفت‌وگو و رساندن صدای زنان به گوش مسؤولان وجود ندارد، زنان به اعتراض و دادخواهی پناه آورده اند.
پرسش: تصور خانه‌نشینی زنان افغانستان که پیش ازین در هر بخشی فعال بوده اند، چگونه است؟
پاسخ: تصور خانه‌نشینی زنانی‌که در طول بیست سال تلاش کردند و زحمت کشیدند و خود را از صفر به صد رساندند بسیار دشوار است. اگر قرار است این زنان به عنوان نیروی فعال جامعه خانه‌نشین شوند، ما به دوره‌ی نخست حکومت طالبان بر می‌گردیم و این واقعا دشوار است.
از دیدگاه من اگر طالبان فکر می‌کنند که هم‌چون دوره‌ی می‌توانند به راحتی زنان را خانه‌نشین کنند، از اجتماع برانند و به عنوان اشخاص مصرفی با آنان برخورد کردند، اشتباه است. چون زنان امروز، زنان 20 سال پیش نیستند. تصور برگشتاندن زنان به 20 سال گذشته بعید است و ممکن نیست.
برای من تصور خانه‌نشینی غیرقابل قبول و محال است. برای مبارزه با این تلاش طالبان باید زنان بسیج شوند. هم‌دستی و وحدت زنان به واحد شدن صدای زنان کمک می‌کند و برای این که اتفاقات بیست سال گذشته تکرار نشود، موثر است.
پرسش: آیا در میان اجماع زنان کارکن خدمات ملکی مردانی هم هستند که از شما حمایت کنند؟
پاسخ: هیچ مردی در کنار زنان اجماع زنان کارکن خدمات ملکی نیست. هم‌چنان که هیچ مردی در کنار زنان معترض کابل نیست و زنان باید به تنهایی مبارزه کنند. من فکر می‌کنم زنان راه بسیار دشوار و طولانی در پیش دارند و مبارزه‌ی یک‌تنه و رفتن به جنگ جهل و تعصب و افراطیت جنگ طاقت‌فرسا و جانکاه است.
ترتیب: سیمین صدف
