«جامعه‌ی جهانی باید سکوت شرم‌آورش را در قبال اعتراض‌های زنان افغانستان بشکند»
«این که تا کنون طالبان به عنوان یک دولت از سوی هیچ کشوری پذیرفته نشده اند، نتیجه‌ی دادخواهی و صدای ماست. ما این دادخواهی‌ها را ادامه می‌دهیم تا طالبان مجبور شوند حقوق و امتیازهای زنان را به رسمیت بشناسند، جامعه‌ی جهانی سکوت شرم‌آور خود را بشکند و افغانستان جایی برای نفس کشیدن زنان باشد.» این‌ها گوشه‌یی از صحبت‌های مدینه دروازی، فعال مدنی و یکی از معترضان اعتراض‌های این روزهای کابل است. برای صحبت بیشتر با وی گفت‌وگویی ترتیب دادیم که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: چه مدت است که به فعالیت‌های مدنی روی آوردید؟
پاسخ: من از چندین سال پیش به دلیل چالش‌ها، نابه‌سامانی‌ها و بی‌عدالتی‌هایی که در دوران جمهوریت وجود داشت و حالا نیز در دوران طالبان وجود دارد، تلاش می‌کنم. حالا به نظرم وضعیت حساس و شرایط دشوارتر شده است و به همین دلیل فعالیت‌های دادخواهانه‌ی بیشتری را می‌طلبد.
پرسش: محدودیت‌هایی که طالبان برای زنان وضع کرده اند، چقدر نگران‌کننده و دست‌وپاگیر است؟
پاسخ: حذف زنان از تمامی فعالیت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بسیار نگران‌کننده است و به معنای نابودی همه‌ی تلاش‌های بیست سال اخیر است.
وضع این محدودیت‌ها برای زنان سرپرست دشوار است، بیکاری و فقر را افزایش می‌دهد.
پرسش: آینده‌ی زنان افغانستان را چگونه می‌بینید؟
پاسخ: اگر وضعیت همین‌گونه پیش برود و طالبان به ایجاد تغییری در استراتژی شأن در قبال زنان نباشند، شرایط زندگی زنان بیش از گذشته دشوار خواهد شد. فکر می‌کنم پس از به رسمیت شناخته شدن طالبان از سوی جامعه‌ی جهانی، زنان افغان مرگ تدریجی را تجربه خواهند کرد.
پرسش: اعتراض‌های این روزهای زنان چقدر با خطر و تهدید همراه است؟
پاسخ: تهدید و خطر برای زنانی که راه اعتراض و دادخواهی پیش گرفته اند بسیار زیاد است. توهین‌ها در شبکه‌های اجتماعی، تماس‌های تهدیدآمیز و لت‌وکوب زنان در جریان هر دادخواهی از سوی طالبان مشکلاتی است که زنان معترض با آن روبرو اند، اما این چالش‌ها نتوانسته تا کنون در دل ما ترس ایجاد کند و یا از تعداد ما بکاهد.
پرسش: نتیجه‌ی اعتراض‌های شما تا امروز چه بوده و ازین پس چه خواهد بود؟
پاسخ: این که تا کنون طالبان به عنوان یک دولت از سوی هیچ کشوری پذیرفته نشده اند، نتیجه‌ی دادخواهی و صدای ماست. ما این دادخواهی‌ها را ادامه می‌دهیم تا طالبان مجبور شوند حقوق و امتیازهای زنان را به رسمیت بشناسند، جامعه‌ی جهانی سکوت شرم‌آور خود را بشکند و افغانستان جایی برای نفس کشیدن زنان باشد.
پرسش: چرا مردان خاموش اند و چقدر نیاز است تا آنان هم به اعتراضات شما بپیوندند؟
پاسخ: مردان ازین که اعتراض کنند می‌ترسند چون طالب آنان را مستقیم هدف می‌گیرد و به آنان آسیب می‌رساند. اما در قسمت نیاز همکاری آنان با ما باید بگویم که حضورشان در کنار ما به ما قوت می‌بخشد تا در برابر طالبان مقاوم‌تر ایستادگی کنیم. البته باید بگویم که تا امروز ما بدون حضور مردان توانستیم به خوبی مبارزه کنیم.
ترتیب: سیمین صدف
