راضیه بارکزی: به قیمت جان خود مبارزه می‌کنیم
پس از تسلط طالبان بر افغانستان، گروهی از زنان جنبشی را با نام «حرکت خودجوش زنان مبارزه افغانستان» ایجاد کرده‌اند. هدف از ایجاد این جنبش، اثبات جایگاه و توانایی‌های زنان افغانستانی، مبارزه برای برابری و حفظ دستاور‌های زنان در دو دهه‌ی پسین گفته می‌شود. برای بحث بیشتر پیرامون چگونگی ایجاد و فعالیت‌های این جنبش با راضیه بارکزی، مسؤول این گروه گفت‌وگویی ترتیب داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: راضیه بارکزی کی است؟
پاسخ: تک فرزند پدر و مادر هستم و در روستای «نوده» ولایت فراه تولد شدم. دوره‌ی ابتداییه مکتب را به ایران و دوره لیسه را در افغانستان خواندم. پس از اینکه مکتب را به پایان رساندم دو‌سمستر ادبیات فارسی- دری را در دارالمعلمین ولایت فراه خواندم و پس از آن وارد دانشکده‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه هرات شدم.
پرسش: «حرکت خودجوش زنان مبارز افغانستان» چه وقت ایجاد شد؟
پاسخ: یک روز پس ار سقوط حکومت افغانستان با همراهی پنج زن دیگر اولین مبارزه خود را آغاز کردیم.
پرسش: هدف از ایجاد این جنبش چه است؟
پاسخ: اثبات جایگاه و توانایی‌های زنان افغانستانی، مبارزه برای برابری و حفظ دستاور‌های دو دهه‌ی پسین سبب شد که این حرکت ایجاد شود.
پرسش: اشاره کردید ابتدا برای ایجاد این جنبش همراهی پنج زن را با خود داشتید، اکنون چه تعداد زن با شما همراه هستند؟
پاسخ: بار دومی که به خیابان‌ها برای اعتراض بیرون شدیم، تعداد ما از پنج نفر به پنجاه رسید و با گذشت هر روز به این تعداد اضافه می‌شود طوری‌که اکنون از ۳۴ ولایت کشور شمار زیادی از زنان مبارز با خود داریم.
پرسش: به گونه‌ی مشخص موضوعاتی که برای آن دادخواهی می‌کنید چه است؟
پاسخ: دادخواهی و مبارزه ما تنها برای زنان نیست. در کنار مبارزه برای حقوق زنان، برای رعایت حقوق بشر، برای مدیریت بحران گرسنگی و فقر و محو بحران بیکاری نیز دادخواهی‌ها و اعتراض‌های داشتیم و خواهیم داشت.
پرسش: شما و دیگر زنانی‌که در این راه با شما همراه هستند تحت چه شرایطی دادخواهی و مبارزه می‌کنید؟
پاسخ: با قیمت جان خود مبارزه را آغاز کردیم و مبارزه می‌کنیم. بارها تهدید شدیم، بارها خانه‌های ما از سوی طالبان بارزسی شد. مجبوریم شب و روز ما را با هویتی پنهان در مناطق مختلف و ولایت‌های مختلف سپری کنیم.
پرسش: با چه چالش‌های شروع به مبارزه کردید و چه چالش‌های هنوز هم سد راه تان است؟
پاسخ: روز نخستی که برای مبارزه از خانه بیرون شدیم؛ هیچ کدام ما امید دوباره زنده برگشتن به خانه را نداشتیم. هر چند روز نخست با ممانعتی از سوی طالبان مواجه نشدیم اما روز دوم متفاوت و با دشواری‌های زیادی همراه بود؛ طوری که برای پراکنده‌کردن مان طالبان از هر راه ممکن استفاده کردند؛ شلیک کردند، گاز اشک‌آور و اسپری فلفل استفاده کردند. همچنان برای توهین و تحقیر مان از هر کلمه و جمله‌ی رکیک استفاده کردند.
پرسش: این مبارزه‌ی پر از چالش و خطر چه تغییری در وضعیت کنونی زنان به همراه داشته است؟
پاسخ: با آغاز حرکت خودجوش زنان مبارز افغانستان در حقیقت کلید آغاز دادخواهی برای برابری در افغانستان زده شد. پس از این جامعه‌ی جهانی نمی‌تواند صدای ما را نشنود. ما برای رساندن صدای زنان افغانستانی یک‌صدا شدیم و برای تغییر و رسیدن به برابری مبارزه ما ادامه دارد.
به عنوان پرسش آخر، آینده را برای خود و زنان افغانستانی چگونه می‌بینید؟
پاسخ: آینده‌ای دشواری در انتظار همه‌ی ما است. اما زنان مبارز افغانستانی دست از تلاش برای رسیدن به برابری بر نمی‌دارند و برای برآورده شدن خواسته‌های برحق و مشروع شان همچنان مبارزه خواهند کرد.
ترتیب‌کننده: ضیاگل عظیمی
