«دلم برای همه تنگ شده. مخصوصا مادرم. نمی‌دانم دوباره چی وقت می‌بینمش.»
آینده‌ی نامعلوم، دلتنگی برای خانواده و دوستان و ترس از تنهایی، دغدغه‌های دختران پناه‌جوی افغانستانی در کشور آلبانیا است. این دختران می‌گویند که روزهای دشواری را سپری می‌کنند.
تصرف افغانستان توسط طالبان سبب شد تا شمار زیادی از شهروندان این کشور که در نهادهای دولتی، سازمان‌های بین‌المللی و رسانه‌ها کار یا تحصیل می‌کردند از کشور شان مهاجرت کنند.
فرشته استوار، دو ماه پیش افغانستان را ترک کرد. او در افغانستان ورزشکار و خبرنگار بود و سال‌ها در تیم والیبال زنان افغانستان بازی کرده است.
او می‌گوید روزهای دشواری را سپری می‌کند.
اودر نخستین صحبت‌هایش می‌گوید: «کاش چنین بی‌کشور و بی‌هویت نبودیم.»
فرشته می‌افزاید: «سال‌ها برای موفقیت و کسب جایگاه در کشورم تلاش کردم اما یک‌بارگی همه چیز را از دست دادم. خیلی برایم سخت. احساس می‌کنم برگشتم به نقطه‌ی صفر.»
در همین حال نرگس خواجه‌زاده، یک دیگر از دختران پناه‌جو از دلتنگی‌هایش می‌گوید.
او نقاش است هر چند می‌گوید که نگران آینده‌ی شغلی و زندگی‌اش نیست اما دوری از دوستان و خانواده اذیتش می‌کند.
«دلم برای همه تنگ شده. مخصوصا مادرم. نمی‌دانم دوباره چی وقت می‌بینمش.»
نرگس می‌گوید نتوانسته خانواده را با خودش بیاورد چون کشوری که قرار است برایش پناهندگی بدهد برای خانواده‌های افراد مجرد بالای ۲۱ سال اقامه نمی‌دهد.
در کشور آلبانیا بیشتر از هزار پناه‌جو حضور دارد که مقصد نهایی شمار زیادی از آنان کشورهای امریکا و کاناداست.
با این حال شماری از دختران از دغدغه‌های که ذهن شان را درگیر کرده و سبب بی‌باوری شان به آیند شده می‌گویند.
سلدا سلیمان، نگران آینده‌ای نامعلوم است.
می‌گوید، نمی‌داند چه وقت می‌تواند زندگی جدیدی را شروع کند.
«نمی‌دانم زندگی چطور می‌شود. زندگی برای یک دختر تنها در آن کشور چطور خواهد بود. بابت همه چی نگرانم.»
طالبان در ۱۵آگست سال روان پس از بیست سال دوباره کنترول افغانستان را به دست گرفتند پس از آن شمار زیادی به شمول زنان کشور را ترک کردند.
گزارش‌گر: ضیاگل عظیمی
