زنان افغانستانی: ما عدالت می‌خواهیم

«ما هم‌چون دختران کوبانی تاریخ‌ساز خواهیم شد» و «ما عدالت می‌خواهیم» شعار زنان معترض کابل است. زنانی که در پایتخت تجمع اعتراضی کردند و خواستار به دست آوردن حقوق شان شدند.

اعتراضات زنان در کابل پس از آن شکل گرفت که طالبان اجازه‌ی بازگشایی مکتب‌های پسرانه را دادند اما مکتب‌های دخترانه تنها از صنف اول تا ششم به روی دختران باز است و به گفته‌ی طالبان دانش‌آموزان دختر دوره‌های متوسطه و لیسه باید باز هم منتظر بمانند. طالبان هم‌چنین به کارمندان مرد در اداره‌های دولتی اجازه‌ی کار داده اند اما از سرنوشت کاری کارمندان زن خبری نیست.

«آرزو کجاست» شعار دیگر این زنان است. آرزو زنی است که چندی پیش با نشر ویدیویی از خود در شبکه‌های اجتماعی مدعی شده بود که از سوی طالبان شکنجه شده است. در ویدیویی دیگر اما زنی که خود را آرزو معرفی می‌کند ادعای ویدیوی قبلی را رد کرده و می‌گوید از سوی شوهرش لت و کوب شده بود و برای کیس مهاجرت وانمود کرده بود که از سوی طالبان لت‌وکوب شده است. معترضان اما می‌گویند که ویدیوی دومی مربوط آرزو نیست و از چند روز به این سو، کسی از آرزو خبر ندارد.

با این‌همه در پی اعتراض‌های زنان برای دست‌یابی دختران به آموزش، شماری از دانش‌آموزان مکتب‌های دخترانه در هرات می‌گویند که در بلاتکلیفی به سر می‌برند.

ستاره دانش‌آموز صنف نهم بود اما هم‌زمان با سقوط حکومت به دست طالبان، خانه‌نشین شد.

او می‌گوید نمی‌داند سرنوشت 9 سال آموزش او چه می‌شود و اگر از ادامه‌ی آموزش‌ محروم شود برایش بسیار دشوار است.

ستاره نیز به این امید به مکتب رفته بود که بتواند پس از اتمام دوره‌ی مکتب وارد دانشگاه شود و در آینده، در رشته‌ی انجینری درس بخواند.

به گفته‌ی او اگر طالبان به او و دیگر دختران اجازه‌ی درس خواندن ندهند، رویای انجینر شدن او هیچ‌گاهی به حقیقت نمی‌پیوندد.

فایقه از کودکی تا کنون آرزوی آموزگار شدن در سر می‌پروراند. او دانش‌آموز صنف دوازدهم است و قرار بود پس از اتمام این صنف آزمون کانکور بدهد و وارد دانشگاه شود.

پس از وضع محدودیت بر آموزش دختران اما او از رسیدن به این آرزوی خود مایوس شده است.

او می‌گوید از سه ماه به این سو دروازه‌ی مکتب به روی او و هم‌صنفی‌هایش بسته است. او اکنون در خانه برای باز شدن دوباره‌ی مکتب‌ روزشماری می‌کند.

شریفه دانش‌جوی صنف سوم دانشکده‌ی ادبیات در دانشگاه هرات بود. او نیز دلش برای دانشگاه و صنف‌اش تنگ شده است. شریفه دوست دارد بتواند این یک سال مانده از درس‌اش تمام کند. او از این که شرایط برای آموزش و کار زنان نسبت به گذشته محدود شده است نگران است.

نگرانی از چگونگی آینده‌ی تحصیلی و کاری زنان، کابوس هر شب شان شده است. درس و کار از آرزوهای زنان افغانستانی است که تا کنون هیچ تضمینی برای به واقعیت‌پیوستن آن وجود ندارد. با آن هم دیده شود که اعتراض‌های زنان برای به دست آوردن حقوق اساسی شان از جمله حق آموزش و کار به کجا خواهد رسید و آیا نظام جدید افغانستان و جامعه‌ی جهانی این نگرانی‌های زنان را جدی خواهد گرفت؟

گزارش‌گر: سیمین صدف