کابوس این روزهای زنان افغانستانی
هم‌زمان با سقوط برخی از شهرستان‌های کشور به دست طالبان و پخش و نشر اعلامیه‌های این گروه مبنی بر وضع محدودیت‌ها بر زنان، شماری از زنان از وضعیت موجود و احتمال سقوط شهرها به دست طالبان ابراز نگرانی می‌کنند.
صالحه در هرات دانش‌جو است. دانشگاه او از مدتی به این سو به دلیل شیوع کرونا تعطیل شده است و او می‌گوید روزها در خانه است و خبرها را دنبال می‌کند. او می‌گوید بسیاری سرخط خبرها جنگ است و خبر از وضعیت آشفته‌ی زنان در مناطق زیر تسلط طالبان می‌دهد.
به باور صالحه وضعیت زنان در مناطق زیر کنترل طالبان نگران‌کننده است و باید برای تغییر این وضعیت گام‌هایی برداشته شود.
او به عکس‌هایی که در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌شود اشاره می‌کند و می‌گوید طالبان گفته اند که زنان در مناطق تحت امر شان باید از چادری برقع استفاده کنند که این برای زنان زجرآور است.
به گفته‌ی صالحه وضع محدودیت بر زنان، هم‌زمان با حاکمیت طالبان بر مناطق کشور آغاز می‌شود که این زندگی عادی زنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
این در حالیست که به گزارش روزنامه‌ی راه مدنیت، مسؤولان محلی در ولایت تخار گفته اند که طالبان دختران زیر سن قانونی را به عقد خود در می‌آورند.
حبیبه دانش، نماینده‌ی مردم تخار در مجلس نمایندگان گفته است که طالبان دختران زیر سن را به جبر برای افراد خود عقد می‌کنند. این خبر، مردم و به ویژه زنان را نگران‌تر ازگذشته کرده است.
شبنم آرایش‌گر است و می‌گوید اگر طالبان بر شهر حاکم شوند، او بیکار خواهد شد. وی نیز از وضعیت موجود در هرات نگران است و می‌گوید باید برای بهبود این وضع تدابیری سنجیده شود.
او می‌گوید اگر افراد طالبان به این کار ادامه دهند و ضمن وضع محدودیت بر زنان با زنان هم‌چون گروه داعش رفتار کنند و زنان را به بردگی جنسی بگیرند، وضعیت اسف‌ناک و غیرقابل تحمل خواهد شد.
او می‌گوید پس از شنیدن این خبرها به فکر راهی برای فرار از مملکت است، اما تمامی مرزهای کشورها بسته شده است.
شبنم، نهادهای حامی زنان و جامعه‌ی جهانی را به بی‌پروایی در قبال زنان افغانستان متهم می‌کند و می‌گوید آنان برای دست‌یابی زنان به زندگی انسانی کمک کردند اما زنان را در نیمه‌ی راه تنها رها کردند.
بر اساس شاخص «زنان، صلح و امنیت» دانشگاه جورج تاون، افغانستان پس از یمن و سوریه از بدترین کشورهای جهان برای زنان است. هم‌چنان بر اساس برآورد سازمان ملل متحد، از هر سه دختر در افغانستان یکی زیر سن 18 سال ازدواج می‌کند و بیشتر این ازدواج‌ها نیز اجباری است.
فریده از ده سال به این سو آموزگار است. او می‌گوید عاشق شغل‌اش است و نمی‌خواهد آن را از دست دهد.
فریده بیم این دارد که اگر طالبان در کشور حاکم شوند و یا به نحوی در قدرت سهیم شوند، درهای آموزش را به روی زنان ببندند.
در اعلامیه‌ی منسوب به گروه دولت اسلامی از مردم در ولایت‌های تخار و بدخشان خواسته شده تا لیست دختران بزرگ‌تر از 15 سال و بیوه‌های کم‌تر از 45 سال را به کمیسیون فرهنگی مجاهدان امارت اسلامی تسلیم کنند تا به عقد این مجاهدان درآمده و به وزیرستان و مدارس اسلامی منتقل شوند.
هر چند هنوز صحت و سقم این اعلامیه معلوم نیست و گروه طالبان در این مورد نظری نداده اند اما این مسئله سبب نگرانی مردم و به ویژه زنان در کشور شده است.
هر چند با گذشت سال‌ها از نظام جمهوری اسلامی در افغانستان همواره نابسمانی‌هایی وجود داشته است و مردم از این بابت شکایت‌هایی را مطرح کرده اند، احتمال به قدرت رسیدن طالبان و رفتارشان با زنان اما اکنون موجی از نگرانی را در میان خانواده‌های افغانستانی به وجود آورده است.
