گفت‌وگو با نویسنده‌ی «شهری که بریده گیسوانت را»

تمنا مهرزاد، شاعر و نویسنده‌ی شهر هرات است که نخستین مجموعه‌ی شعرش را با نام “شهری که بریده گیسوانت را” که در مورد چالش‌های زنان کشور است، چندی پیش منتشر کرد. این شاعر در کتاب خود خشونت و فقری که دامن‌گیر جامعه است را در قالب غزل و چهارپاره سروده است. برای بحث بیشتر در مورد زندگی شعری تمنا مهرزاد، خبرگزاری بانوان افغانستان گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: از چه زمانی به دنیای شعر روی آوردید؟

پاسخ: وقتی شاگرد مکتب بودم داستان می‌نوشتم. پس از مدتی به نوشتن شعر علاقه پیدا کردم و عضو انجمن ادبی هرات شدم و مدت 6 سال است که در این انجمن عضو استم تا این که روی شعر موزون کار کردم و توانستم اولین کتاب‌ام را رونمایی کنم.

پرسش: بیشتر شعرهای‌تان را درچه قالبی می‌سرایید؟

پاسخ: قالب‌های شعری‌ام به طور عموم غزل و چهارپاره است و شعرهایم را با محتوای عاشقانه، اجتماعی و دربرگیرنده‌ی مسائلی چون فقر، جنگ و خشونت علیه زنان می‌سرایم می‌خواهم با نوشتن و سرودن شعر توانایی‌های زنان کشورم را به نمایش بگذارم و خشونت را کاهش دهم.

پرسش: در مورد کتاب‌تان “شهری که بریده گیسوانت را” بیشتر صحبت کنید.

پاسخ: این کتاب دارای  ۴۵ غزل است که با تیراژ هزار جلد چاپ شده و من در کتابم قالب‌های شعری موزونِ کلاسیک در سبک غزل و قالب‌های مدرن چون چهارپاره را برای نوشتن انتخاب‌ کرده‌ام به این دلیل  که علاقه‌مندی خاصی به این سبک‌ داشتم و توانایی و استعدادم در این سبک شعری بیشتر بود. امروزه شماری از شاعران سبک‌های سپید و بی‌وزن را انتخاب می‌کنند من با این کار نشان دادم که در سبک‌های کهن هم می‌شود محتوای مدرن را روایت کرد.

پرسش: چرا خواستید از طریق شعر مشکلات زنان را بازگو کنید؟

پاسخ: دغدغه‌ی اصلی من در شعر و شاعری حل مشکلات زنان در جامعه است و من فکر می‌کردم اگر خودم به عنوان زن از درد و رنج آنان در قالب شعری سخن بگویم یک انگیزه و الگویی برای آن‌ها خواهم شد تا برای نشان دادن توانایی‌های ‌شان تلاش کنند.

پرسش: آیا غیر از شعر آثار دیگری هم دارید؟

پاسخ: غیر از شعر آثار دیگری ندارم. اما به مطالعات جامعه‌شناسی، فلسفه و مطالعه‌های زنان علاقه‌مندم و در این حوزه‌ها بیشتر می‌خوانم.

پرسش: نویسنده‌های زن در جامعه‌ی ما به چه چالش‌های مواجه اند؟

پاسخ: نویسندگان و شاعران زن از جامعه‌ی مردسالاری رنج می‌برند. اما دیده ام زنانی را که تلاش می‌کنند خود را از این وضعیت نجات دهند. آرزو دارم روزی بتوانم زنی باشم که برای زنان کشورش کاری کرده است.

پرسش: به نظرتان نقش زنان جامعه‌ی ما در دنیای شعر‌ و نویسندگی چگونه است؟

پاسخ: فکر می‌کنم زنان افغانستان امروز نسبت به گذشته علاقه و استعداد بیشتری به نویسندگی دارند و هم‌چنان گاهی زمینه‌ها و فرصت‌‌هایی برای‌شان فراهم می‌شود تا هنر خود را نمایش دهند. اما شماری از آنان از فرصت درخشش محروم و در انزوا می‌مانند. من فکر می‌کنم آن عده‌ای که پیشرفت کرده اند باید با عده‌ی محروم همکاری کنند.

ترتیب: بهشته عزیز