«با تارهای قالین حرف می‌زدم و آرزو می‌کردم، روزی تجارت بزرگی داشته باشم»

شکیلا ذبیحی، از کودکی رویای بازرگان شدن در سر می‌پروراند. او در هفت‌سالگی به حرفه‌ی قالین‌بافی علاقه‌مند شد و کم‌کم به کار آغاز کرد. در 13 سالگی ازدواج کرد و مشکلات اقتصادی در خانواده به او فرصتی داد تا برخلاف خواست خانواده‌ی همسر اش بتواند به حرفه‌ی قالین‌بافی ادامه دهد. خبرگزاری بانوان افغانستان با وی گفت‌وگویی ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: شما به عنوان یک زن کارآفرین، چقدر روی اقتصاد خانواده تاثیرگذار بودید؟

پاسخ: من به عنوان زنی که یک عمر کارکردم، توانستم تغییرات زیادی در وضعیت خانواده‌ام بیاورم.

این سیستم که فقط مردان کار کنند و زنان در خانه نشسته باشند، زندگی را برای مردم افغانستان دشوار کرده است. زنان حتی با کار کردن در خانه هم می‌توانند در اقتصاد خانواده تاثیرگذار باشند. زمانی که تازه ازدواج کرده بودم، با کار کردن من مخالف بود، اما حالا دیدگاه‌اش به کلی تغییر کرده و حتی در کارهایم به من مشوره می‌دهد.

پرسش: چه کسی شما را حمایت می‌کند؟

پاسخ: در اوایل، زمانی که ازدواج کرده بودم، همسرم به دلیل این که آدم مذهبی‌تری بود، دوست نداشت من کار کنم. اما من روی ذهن‌اش کار کردم و او را راضی کردم تا قبول کند که کار کنم. سپس از پولی که طلاهای عروسی‌ام را فروخته بودم، کارگاه قالین‌باقی راه‌اندازی کردم.

پرسش: در کنار قالین‌بافی؛ دیگر چه مهارت‌هایی دارید؟

پاسخ: در کنار قالین‌بافی، من در خیاطی و آرایش‌گری هم مهارت دارم. از دیدگاه من، همه‌ی زنان باید برای بهبود وضعیت خود مهارت‌های فن و حرفه را یاد بگیرند.

پرسش: در زمان حاکمیت طالبان هم کار می‌کردید؟

پاسخ: من در زمان طالبان هم بیکار ننشستم و خانه‌ام را آموزش‌گاه ساخته بودم. در خانه‌ صنف‌های سوادآموزی، خیاطی، قالین‌بافی، انگلیسی و گل‌دوزی راه‌اندازی کرده بودم و شمار زیادی از زنان، برای آموزش این حرفه‌ها به خانه‌ام می‌آمدند.

زمانی که برای کارهای بازرگانی‌ام نمی‌توانستم از خانه بیرون بروم، با تارهای قالین حرف می‌زدم، درد دل می‌کردم و آرزو می‌کردم که روزی برسد تا بتوانم به صورت گسترده‌تر کار کنم و با زنان به صورت گروهی، تجارت داشته باشم و حالا بیش از هزار زن با من کار کنند.

پرسش: نخستین باری که درآمد حاصل از کار خود را به دست آوردید، چه حسی داشتید؟

پاسخ: اولین‌بار، دو پشتی قالینی را در خانه‌ام بافتم که چهل روز را در بر گرفت و کسی باور نمی‌کرد که با این مدت کم من توانستم برای اولین‌بار پشتی ببافم. با ادامه‌ی کار قالین‌بافی وضعیت اقتصادی خانواده‌ام بهتر شد. سپس برای نخستین بار، به کار خیاطی شروع کردم و در محفلی که از خویشاوندان نزدیک ما بود، لباسی برای خودم درست کردم و پوشیدم که تعداد زیادی از زنان در آن محفل آن لباس را خوش کردند و پیشنهاد دادند که برای شان خیاطی کنم. پس از آن، پنج دست لباس برای خویشاوندان‌ام دوختم که 18 صد افغانی درآمد داشتم. این پول برایم لذت خاصی داشت که هیچ‌گاه تجربه‌اش نکرده بودم.

پرسش: به عنوان یک بازرگان زن، چه نیازهایی دارید؟

پاسخ: ما برای بهتر کارکردن، نیاز داریم تا با بازرگانان زن دیگر کشورها در ارتباط باشیم و محصولات خود را برای فروش به دیگر کشورها ببریم. ما زنان توان‌مند و هنرمندی داریم که اگر فرصت‌ رشد برای شان مهیا شود، می‌توانند به خوبی‌ پیشرفت کنند. من توقع دارم که برای زنان ماهی گرفتن را یاد بدهند، نه ماهی‌خوردن را.

ترتیب: سیمین صدف