فاطمه: «نابینا بودن، انگیزه‌ام را برای درس خواندن نگرفت»

فاطمه رحیمی، یکی از افراد روشن‌دل (نابینا) است که توانسته با کمک خانواده‌ و انگیزه‌ی خودش، درس مکتب را تمام کند و وارد دانشگاه شود. او می‌گوید معلولیت او نمی‌تواند مانع پیشرفت او شود و تلاش می‌کند تا مانند افراد دیگر به آرزوهایش برسد. برای صحبت بیشتر با وی گفت‌وگویی ترتیب دادیم که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: کمی در مورد خود صحبت کنید؟

پاسخ: من دانشجوی سال سوم رشته‌ی تاریخ دانشکده‌ی تعلیم و تربیه دانشگاه هرات هستم و نابینا به دنیا آمدم اما همیشه تلاش می‌کردم تا این علت سبب ازبین رفتن آرزو و اهدافم نشود. زندگی نابینایان زن در جامعه‌ی ما دشواری‌های زیادی دارد اما من می‌خواهم که با وجود این همه مشکلات به اهدافم برسم و در جامعه خود تغییرات مفیدی ایجاد کنم. یکی از آرزو‌هایم این است که تحصیلات‌ام را تمام کنم و در آینده مصدر خدمت برای جامعه خود شوم.

پرسش: با توجه به این که قدرت بینایی ندارید، چگونه درس می‌خوانید؟

پاسخ: من به کمک خواهران و برادران‌ام توانسته‌ام تا این مرحله پیش بروم. از زمانی‌که به درس خواندن آغاز کردم، خواهران‌ام درس‌ها را با صدای بلند به من می‌خوانند و من نیز درس‌ها را از بر می‌کنم به این ترتیب، تا صنف  سوم دانشگاه را پیش رفتم.

پرسش: کی‌ها در خانواده شما را حمایت‌ می‌کنند تا به تحصیلات‌تان ادامه دهید؟

پاسخ: من از کودکیم علاقه‌ی زیادی به درس خواندن داشتم و این سبب شد که خانواده‌ برایم اجازه دهند تا به مکتب رفته و درس بخوانم. پس از این‌که از مکتب دخترانه‌ی لیسه فتح هرات فارغ شدم، تلاش کردم تا به دانشگاه هرات راه‌پیدا کنم و بعد از یک سال آمادگی، در آزمون کانکور اشتراک کرده و توانستم وارد دانشگاه هرات شوم و این اولین قدم موفقیت برای من بود اما در همه‌ی این جریان‌ها خانواده‌ام برای من تلاش‌های زیادی کردند. می‌توانم به صراحت بگویم که خانواده‌ام سبب شد تا من در زندگیم پیشرفت‌های زیادی داشته باشم.

پرسش: به چی‌ چالش‌های مواجه هستید؟

پاسخ: زندگی نابینایان زن در جامعه‌ی ما بسیار دشوار است. اما ناامنی یکی از مسایل عمده‌یی است که زندگی ما را به چالش کشیده است، ما زیاد نمی‌توانیم از خانه بیرون شویم چون وضعیت امنیتی خوب نیست و مبارزه و دفاع خودی در مقابل حوادث ناگوار برای ما کار مشکلی است.

پرسش: از حکومت و مردم چه می‌خواهید؟

پاسخ: یکی از خواست‌های من از مردم این است که با نابینایان رفتار خوبی داشته باشند و آنان را درک کنند. برخی از افراد با ما طوری رفتار می‌کنند که سبب می‌شود ما امید خود را از دست بدهیم و خود را ناتوان بپنداریم و این اصلا عادلانه نیست. به عنوان یک شهروند خواستم از حکومت این است که ناامنی را از جامعه‌ی ما دور کنند و زمینه‌ی رشد و پیشرفت را برای ما نابینایان فراهم سازند.

پرسش: دوست‌دارید در آینده به چه اهدافی دست پیدا کنید؟

پاسخ: من با مشکلات زیادی توانستم به تحصیلات دست پیدا کنم و نمی‌خواهم بعد از فراغت‌ام بی‌کار بمانم یکی از آرزو‌هایم این است که در آینده به همان رشته‌یی که تحصیل کردم، کار کنم و تغییرات مفیدی به جامعه‌ی خود ایجاد کنم.

ترتیب: بهشته عزیز