“ورزش به من کمک کرد تا از افسردگی رهایی یابم”
“ورزش بود که به من کمک کرد تا از افسردگی و احساس ناتوانی رهایی یابم و به آینده‌ی خود امیدوار باشم. ورزش برای من نیرو داد تا من نیز همانند همه‌ی افراد جامعه آن‌طور که دلم می‌خواهد، زندگی کنم.” گوشه‌ای از صحبت‌های شبانه اکبری عضو تیم ویلچر بکستبال بانوان هرات است، خبرگزاری بانوان برای آشنایی بیشتر و بحث پیرامون فعالیت‌های این ورزشکار، با او گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: در نخست، اگر قرار باشد احساس و علاقه‌‌ی‌تان را به ورزش در یک جمله بیان کنید، آن جمله چه است؟
پاسخ: ورزش برای من عشق است. ورزش بود که به من کمک کرد تا از افسردگی و احساس ناتوانی فرار کنم و به آینده‌ی خود امیدوار باشم. ورزش برای من نیرو داد تا من نیز همانند همه‌ی افراد جامعه آن‌طور که دلم می‌خواهد، زندگی کنم.
پرسش: پیشینه‌ی فعالیت‌های‌تان در دنیای ورزش، به چه زمانی بر می‌گردد؟
پاسخ: من از سال 1393 است که به ورزش روی آوردم. و از شش سال به این‌سو بسکتبال می‌کنم.
پرسش: چه چیزی شما را به سوی ورزش کشاند؟
پاسخ: در حقیقت، همین معلولیت من سبب شد که به ورزش روی بی‌آورم. احساس ناتوانی می‌کردم اما زمانی که تیم ویلچر بسکتبال ایحاد شد، من نیز انگیزه پیدا کردم و خواستم خودم را از این احساس ضعیف بودن بیرون کنم.
پرسش: حمایت چه کسی را با خود دارید؟
پاسخ: آن‌که بیش‌ترین حمایت را از من در این مسیر کرده است، بهترین دوستم فاطمه امیری است. او برایم انگیزه‌ی بالایی را انتقال می‌دهد. در قدم بعدی، حمایت مادرم را نیز با خود دارم.
پرسش: از زمان آغاز فعالیت‌های ورزشی تان چه دستاوردهای داشتید؟
پاسخ: افغانستان در مسابقات المپیک که در بین 5 کشور در تایلند برگزار شده بود، مقام یکم را بدست آورد. من در تمامی این مسابقات اشتراک داشتم و بدون شک تلاش‌های من و هم‌تیمی‌هایم باعث شد تا افغانستان این دست‌آوردرا کسب کند.
پرسش: از طریق ورزش، چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
پاسخ: آن‌چه من می‌خواهم، آرزوی همه‌ی هم‌نسلان من نیز است. می‌خواهم به کشور و مردم خود از همین طریق کمک کنم و برای‌شان افتخارآفرین باشم. هم‌چنان می‌خواهم دستاوردهای در دنیای ورزش افغانستان به‌نام خودم ثبت کنم و نام نیکی از خود به‌جای بگذارم.
پرسش: عمده‌ترین چالشی که تا به‌حال سر راه‌تان قرار گرفته، چه بوده است؟
پاسخ: بزرگ‌ترین چالش ما، نبود امکانات کافی ورزشی است. ما در یک میدان بسیار ساده و ابتدائی ورزش می‌کنیم که گاها برای ما مشکل‌ساز نیز بوده است. اما عشق و علاقه‌ی ما به ورزش، کم‌تر باعث شده تا این را به‌عنوان یک چالش بزرگ حساب کنیم.
پرسش: برنامه‌های‌تان برای آینده چه است؟
پاسخ: می‌خواهم به تحصیل خود ادامه بدهم و در قسمت ورزش، یکی از نیک‌نام‌ترین دختران ورزشکار افغانستان به‌شمار آیم.
پرسش: سخن پایانی‌تان برای چه کسی است؟
پاسخ: فقط می‌خواهم از جناب آقای الربتو، سپاس‌گزاری کنم که به‌نمایندگی از دفتر صلیب سرخ، تیم باسکتبال ویلچر را همیشه حمایت کردند و برای ما انیگزه‌ی زندگی کردن را دادند.
ترتیب: ضیاگل عظیمی
