سمیه نوری: می‌خواهم نشان بدهم که معلولیت محدودیت نیست

“می‌خواهم به نمایندگی از معلولان، الگوی برای جامعه‌ی ورزشی باشم و نشان دهم که معلولیت، هیچ‌گاهی به‌معنی محدودیت نیست.” بخشی از صحبت‌های سمیه نوری، عضو تیم بسکتبال معلولان ولایت هرات است، برای معرفی بیشتر، خبرگزاری بانوان افغانستان با وی گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: در نخست، اگر قرار باشد احساس و علاقه‌‌ی‌تان را به ورزش در یک جمله بیان کنید، آن جمله چه است؟

پاسخ: آنچه انگیزه و احساس من را به ورزش و ورزش کردن افزایش می‌دهد، علاقه‌ای‌ست که به آن دارم. افتخار بودن قشر معلول و توانا نشان دادن این کتله، من را به ورزش کردن وا داشته است.

پرسش: چه چیزی شما را به سوی ورزش کشاند؟

پاسخ: وقتی پا خود را از دست دادم، بسیار افسرده و گوشه‌نشین شده بودم. این حالتم نه‌تنها من را، بل‌که خانواده و خصوصا پدر من را نیز ناراحت کرده بود. پدرم برای این‌که از این حالت بیرون شوم، من را به مرکز ارتوپیدی صلیب سرخ معرفی کردند. از آن زمان به‌بعد همه چیز تغییر کرد. برایم پا مصنوعی درست کردند و سپس برایم پیشنهاد ورزش کردن در بازی بسکتبال را دادند. وقتی با خودم فکر کردم و دیدم که پدرم نیز من را می‌خواهد در این مسیر حمایت کند، پیشنهاد را قبول کردم و به ورزش روی آوردم. ناگفته نباید گذاشت، که من اولین بانوی معلول بودم که در آن زمان به این ورزش روی آورده بود.

پرسش: چه کسی شما را در این مسیر تان حمایت می‌کند؟

پاسخ: پدرم من را در این مسیر بسیار تشویق و همراهی کرد. او برای من هیچ کمی نگذاشته است و بدون شک او نخستین فردی بود که خواست من را از افسردگی نجات دهد و امروز شاهد مؤفقیت‌هایم باشد. در کنار آن، دفتر صلیب سرخ و خصوصا تیم باستکتبال، نیز من را در این عرصه حمایت‌های زیادی کردند. آن‌ها با برگزار شدن مسابقات محلی، ملی و بین‌المللی از من نیز دعوت می‌کردند تا در مسابقات اشتراک کنم که این برای من یک انگیزه‌ی بسیار بالایی را انتقال داد.

پرسش: در طول این دوره، دست‌آوردهای هم داشتید؟

پاسخ: نخستین دیدار من در مقابل تیم شهر مزارشریف و نشان‌دادن توانایی‌هایم، سبب شد تا در تیم ملی نیز راه پیدا کنم. بعد از چند ماه، مسابقه‌ای با تیم‌های کابل، مزار و هرات برگزار شد که در این دیدارها، تیم هرات مقام یکم را بدست آورد و در این بازی‌ها من به‌عنوان بهترین بازی‌کن میدان در مرکز انتخاب شدم. بعد از چند ماه دیگر، مسابقات المپیک آغاز شد و تیم ملی افغانستان به تایلند سفر کرد. در این مسابقات نیز افغانستان در بین کشور مقام نخست را کسب کرد و در این مسابقات من به‌عنوان بهترین بازی‌کن انتخاب شدم. در کنار ورزش، من هم کارهای هنری انجام می‌دهم، هم شطرنج بازی می‌کنم و هم به‌عنوان دانشجوی در دیپارتمنت فزیوتراپی درس می‌خوانم.

پرسش: عمده‌ترین چالشی که تا به‌حال سر راه‌تان قرار گرفته، چه بوده است؟

پاسخ: اولین چالش من، برخی از اعضای خانواده‌ام و به‌ویژه برادرم بود. او نمی‌خواست که من ورزش کنم. بعد از آن، اجتماع چالش دیگر من بود. مردم به‌سوی معلولان با یک دید متفاوتی می‌نگرند. در کنار این‌که یک خانم نیز بودم، دیدشان به‌طور کامل نسبت به ورزش کردن من منفی بود. تا این‌که در مسابقات ملی و بین‌المللی راه پیدا کردم و لقب بهترین بازی‌کن را بدست آوردم. همه چیز تغییر کردند و همه به‌جای دیدگاه‌های منفی‌شان، از من حمایت نیز می‌کنند.

هم‌چنان نبود امکانات کافی و درست نیز برای ما یک چالش است. ما در یک میدانی سر باز که از وقت رفتن تا وقت آمدن از موجودیت آفتاب رنج می‌بریم، تمرین می‌کنیم. دولت هم که در این مسیر هیچ‌گاهی ما را حمایت نکرده است و تنها حامی ما در حال حاضر دفتر صلیب سرخ در هرات است.

پرسش: برنامه‌های‌تان برای آینده چه است؟

پاسخ: برنامه‌ی من برای آینده خدمت به مردم و خصوصا به معلولان است. می‌خواهم برای این قشر یک افتخار باشم و نشان بدهم که معلولیت، هیچ‌گاهی به‌معنی محدودیت نیست.

پرسش: در پایان از کی چه می‌خواهید؟

پاسخ: در نخست از مردم می‌خواهم تا قشر معلول را به دیده‌ی قدر بنگارند و هرگز آن‌ها را ضعیف و ناتوان فکر نکنند. به ما انگیزه بدهند تا ما بتوانیم نهایت تلاش مان را برای سربلند کردن مردم خود انجام بدهیم.

در کنار آن، از دولت نیز می‌خواهم تا معلولین را در تمام عرصه‌ها و خصوصا در عرصه‌ی ورزش حمایت کند و برای ما امکانات کافی را مهیا کند. ما نیز همانند سایر ورزش‌کاران، می‌توانیم برای افغانستان افتخارآفرین باشیم.

ترتیب: ضیاگل عظیمی