«در میدانی خالی از فرصت‌ها و امکانات برای اطلاع‌رسانی تلاش می‌کنم»
نرگس امینی، متولد سال ۱۳۷۴ در شهر اصفهان ایران است. او پس از بازگشت به کشور، در رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه بامیان و شامل انستیتوت تخنیکی و مسلکی افغان ایران در رشته‌ی ساختمان شد. او از سه سال به این‌سو در رسانه‌های ملی و محلی در ولایت بامیان به‌عنوان گزارشگر و مجری خبر فعالیت دارد؛ برای معرفی بیشتر با وی گفت‌‌وگویی داریم که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: چند سال است که در بخش روزنامهنگاری کار می‌کنید؟
پاسخ: سه سال است که با رسانه‌های ملی و محلی در زمینه‌ی تهیه‌ی گزارش‌های متنی، صوتی و تصویری و گاهی به عنوان گوینده و مجری برنامه همکاری می‌کنم.
پرسش: تجربه‌ی کار در رسانه‌ی خصوصی را نیز دارید؟
پاسخ: شروع کارم در رسانه، با یکی از رادیوهای خصوصی بود که نزدیک به یک‌سال به صورت رضاکار و برای فراگیری بهتر حرفه‌ی روزنامهنگاری و خبرنگاری کار کرده‌ام.
پرسش: فکر می‌کنید تفاوت کار در رسانه‌ی خصوصی و دولتی چیست؟
پاسخ: اکنون که تجربه‌ی کار با رسانه را در خصوصی و دولتی دارم، به نظر من درکل، رسانه‌های دولتی و خصوصی طرح و پالیسی خود را دارند. اما رسانه‌های دولتی بیشتر متکی به این پالیسی هستند و به نحوی کارکردهای دولت را انعکاس می‌دهند ولی رسانه‌های خصوصی با این‌که گاهی با مشکلات و نبود پروژه یا بودجه مواجه هستند اما بازهم درپی انعکاس هرگونه تحولات در جامعه اند.
پرسش: از وضعیت زنان خبرنگار در ولایت بامیان برای مان بگویید.
پاسخ: وقتی حرف از بانوان خبرنگار در ولایت بامیان پیش می‌آید نخستین چیزی که به ذهنم خطور می‌کند نبود برنامه‌های آموزشی برای ظرفیت سازی‌ست. می‌خواهم اعتراف کنم که هنوز ما در امر اطلاع‌رسانی آن‌چه که باید باشیم نیستیم و دلیل این، نبود مراکز آموزشی است. اما بانوان خبرنگار در این ولایت با سخت‌کوشی و تلاش‌های پی درپی شان در پی تثبیت جایگاه شان در جامعه اند.
پرسش: قسمی‌که شما هم در جریان قرار دارید، گفت‌گوهای صلح میان افغانان در جریان است، به عنوان یک زن خبرنگار، چه دیدگاهی در این مورد دارید؟
پاسخ: از آن‌جایی که افغانستان بیش از چهاردهه در جنگ نیابتی به‌سر میبرد و همه‌ی مردم از این جنگ خسته شده اند، گفت‌گوهای صلح بهترین امید و روزنه برای آینده بهتر است.
از سویی هم زنان هیچ‌گاه شروع کننده‌ی جنگ نبوده و اما بیشترین قربانی را داده اند. حالا زمان این است که در مذاکرات صلح و سرنوشت خود و فرزندان خود سهیم باشند.
پرسش: از دیدگاه شما طالبان چقدر قابل اعتماد اند تا در صورت کدام توافق، به وعده‌های شان عمل کنند؟
پاسخ: دقیقا نگرانی زنان درقبال روی کارآمدن طالبان در عرصه‌ی سیاست و حکومت این است که پس از توافق‌نامه‌ی صلح، جایی برای زنان در اجتماع خواهد بود و یا باید زنان بیرون را از پشت چادری‌ها نظاره‌گر باشند؟
هیچ تضمینی وجود ندارد که دست‌آوردهای ۱۸ ساله‌ی گذشته در زمینه‌ی حقوق زنان پایمال نشود مگر این‌که زنان عملا درگفت‌گوهای صلح دخیل بوده واز منافع شان دفاع کنند.
پرسش: سهم زنان را در گفت‌گوهای صلح چگونه ارزیابی می‌کنید؟
پاسخ: بنابر توافق‌ها و وعده‌هایی که طالبان به مردم وحکومت داده‌اند وعمل نکرده‌اند ازین‌رو هیچ گاه ما نمی‌توانیم به طالبان اعتماد کنیم.
پرسش: اصلی ترین نگرانی شما در این برهه‌ی زمانی چیست؟
پاسخ: با آن‌که وطنم در این دوران دچار تحولات سیاسی و سردرگمی شده، فکر می‌کنم با روی کار آمدن طالبان وضعیت از این که هست بدتر شده و همین امنیت نسبی را که داریم از ما گرفته شود و از سویی هم، همه‌ی ما ازجنگ خسته شده ایم و صلح می‌خواهیم.
ترتیب کننده: سیمین صدف
