“می‌خواهم الگوی دختران در دنیای تکنالوژی باشم”

تیم ملی دختران رباتیک افغانستان، در سال ۲۰۱۷ میلادی در ولایت هرات ایجاد شد. اکنون بیش از بیست دختر عضویت این تیم را دارند. خبرگزاری بانوان افغانستان برای آشنایی بیشتر با اعضای این تیم، با فلورانس پویا، عضو تیم ملی دختران رباتیک افغانستان، گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: فلورانس کیست؟
پاسخ: پانزده سال عمر دارم. در حال حاضر، دانش‌آموز صنف یازدهم مکتب لیسه‌ی عالی مهروی هروی هستم و در تیم ملی رباتیک افغانستان به‌عنوان بک-آپ کاپتان فعالیت می‌کنم.
پرسش: چرا خواستی ربات‌ساز شوی؟
پاسخ: از آنجای‌که، علاقه‌ی زیادی به تخنیک و مهندسی میکانیک داشتم، خواستم ربات‌ساز شوم.
پرسش: چگونه عضویت تیم ملی رباتیک افغانستان را بدست آوردید؟
پاسخ: دو سال پیش در زمان برگزاری آزمون از مضامین ساینسی و نرم افزار کامپیوتر که از سوی مووسسه Digital Citizen Fund در میان تمام مکاتب دولتی و خصوصی هرات برگزار شده بود، برای جذب دانش‌آموزان نخبه در تیم جدید رباتیک افغانستان، شرکت کردم و به اساس تلاش‌های زیادی که برای پیروزی در این آزمون کرده بودم، توانستم در بین شش دانش‌آموزَ کامیاب شوم. البته ناگفته نماند که ورود من به این تیم، فقط با پشت سرگذاشتن این آزمون خلاصه نشد، زیرا پس از سپری کردج مصاحبه برای بررسی واجد شرایط بودن از نگاه علمی و خانوادگی در تیم ملی و بعد از سه ماه کسب آگاهی و حصول آشنایی با تخنیک و برنامه‌نویسی ربات در حد ابتدائی، دوباره از یک ارزیابی دیگر گذشتم و این بار توانستم عضویت رسمی تیم ملی رباتیک افغانستان را کسب کنم.
پرسش: از زمان بدست آوردن عضویت تیم ملی رباتیک، چه فعالیت‌هایی انجام داده‌اید؟
پاسخ: در سال اول، تمرکز من و منتورهای تیم ما بیشتر بر روی یادگیری و پرداختن به افزایش اطلاعات درباره طرح و نحوه ساخت رباط ودر کل مهندسی ماشین بود، چون حتی ساخت یک دستگاه ساده نیز نیاز به معلومات و فهم علمی بالایی دارد و چه بسا ساخته های ما که در مسابقه‌های جهانی و عرصه‌های حیاتی (امنیت، طب و زراعت) دست‌آوردهای عظیمی را به بار آوردند.
تیم ما تا به حال در مسابقات زیاد جهانی از جمله FGC,FRC,FTC،Robot Design Estonia 🇪🇪 شرکت نموده که در طی این مسابقات جایزه‌ها و افتخارات زیادی را برای افغانستان کسب کرده و از سوی مقامات دولتی در داخل و خارج از کشور، مورد سپاس و قدردانی فراوانی قرار گرفته است. تا جایی‌که رئیس‌جمهوری کشور لقب «سفیران صلح» را برای اعضای تیم ما داده است. در این اواخر خواستیم تمرکز خود را بیشتر بر روی طرح‌های کاربردی و مورد نیاز جامعه بگذاریم تا این‌که توانسته باشیم از طریق این مسلک به جامعه‌ی خود کمک کنیم و گامی در عرصه‌ی سوق دادن کشور به سوی پیشرفت و توسعه برداریم و به جهانیان ثابت کنیم که افغانستان نیز با داشتن هم‌چون استعدادهای جوان و نوجوانی در عرصه‌ی صنعت و تکنولوژی، حرفی برای گفتن دارد. بنابر این، اقدام به ساخت ربات‌های زراعتی که نیاز مبرم جامعه ماست – در حدود 70% شغل مردم کشور را تشکیل می‌دهد – کردیم و موفق به ساخت ربات زعفران شدیم. با طرح این ربات، توانستیم مقام اول را در بین تمام کشورهای جهان کسب کنیم.
پرسش: اخیرا تیم رباتیک، ربات ماین‌یاب و یک دستگاه تهویه هوا ساخته. در این مورد، بیشتر بگویید؟
پاسخ: در پی تمامی فعالیت‌هایی که قبلا ذکر کردم، تمرکز خود را به سوی ربات‌هایی در بخش امنیت نیز سوق دادیم که این تمرکز موجب ساخت ربات‌ماین‌پاکی شده است و من در ساختن این ربات نقش اصلی را دارم. اما این ربات تا به حال به‌طور ۱۰۰% تکمیل نشده و تا مدتی چند، قراراست از پروسیجر نهایی بیرون آید وبه دست‌رس مسئولان ما دربخش امنیت گذاشته شود. و اما امروز که دغدغه‌ی تمام کشورهای جهان، ویروس مهلک و فاجعه بار کرونا است، ما با درخواست مقام محترم ولایت هرات خواستیم نهایت تلاش خود را در حل این معضله بکنیم. ‌تا اینجای کار موفق بودیم و طرح ابتدائی ما، که دیزاین‌اش از خود ما بود، مورد تایید مقام ولایت هرات و پزشکان قرار گرفت، اما خواستیم تا روی طرح جدیدتری که از سوی دانشگاه MIT امریکا به ما داده شده است و با تیمی از پزشکان و مهندسان خارجی در قسمت نحوه شاخت آن در ارتباطیم، برای ساخت این دستگاه کار کنیم و امیدواریم در ساخت طرح نهایی آن پیروز شویم و این دستگاه مورد تایید وزارت صحت عامه قرار گیرد.

پرسش: از مؤفقیت‌ها و کسب مدال‌ها توسط تیم دختران رباتیک که بگذریم، می‌خواهم بدانم به عنوان عضوی از این تیم، چه چالش‌هایی را برای رسیدن به این مؤقفیت‌ها، تجربه کرده اید؟
پاسخ: در شرایط کنونی و اوضاع داخلی کشور، چالش‌های زیادی درهمچون عرصه‌هایی برای همه به ویژه دختران وجود دارد، زیرا اکثریت مردم، تا هنوز به آن سطح فکری نرسیده اند که موجودیت افرادی مثل من و امثال من را راحت بپذیرند. من در انجام فعالیت‌های خود درتیم رباتیک، مشکلات زیاد مادی و معنوی را پشت سر گذاشتم. اگرچه در یک خانواده تحصیل کرده بزرگ شدم، با وجود آن‌هم در ابتدا خانواده‌ام با بررسی اوضاع نا امن کشور، رضایت کامل در شرکت من در این تیم را نداشتند، اما من شکرگزارم از این‌که از علاقه و استعداد زیاد من دراین عرصه چشم‌پوشی نکردند و در این امر سخت و پرچالش، نهایت حمایت خود را از من ابراز کردند.
هنگام اشتراک در مسابقات، به مشکلات زیادی در قسمت ویزا و مصارف سفر برخوردیم، چون تیم رباتیک هر کشور یک تیم ملی است و هیچ تیمی با مصارف شخصی اعضای خود در مسابقات جهانی شرکت نمی‌کند، ولی باز هم ما با کمک موسسه digital citizen fund و همکاری خانم رویا محبوب رئیس موسسه فکر برتر و تیم رباتیک، توانستیم تا به حال در این مسابقات و کنفرانس‌های بین المللی شرکت کنیم و نماینده‌گی شایسته‌ای از جوانان و قشر نوین جامعه خود در عرصه‌ی تکنولوژی روز بکنیم. باید یادآور شوم که خوش‌بختانه بعضی از این مشکلات از جمله حمایت مقامات دولتی و مردم ما در قسمت روحیه دادن و ابراز خرسندی از فعالیت های تیم، حل شده است ولی عدم دست‌رسی به کارگاه مسلکی و عدم حمایت مالی دولت برای اشتراک تیم در مسابقات، تا هنوز هم ما را رنج می‌دهد، چون تا به حال به دلیل موجودیت این مشکلات، از اشتراک در چندین مسابقه باز ماندیم که این خود لطمه زیادی به کارکرد تیم ما می‌زند.
پرسش: از نظر شما به‌عنوان یک نوجوان؛ مؤفقیت‌ها و دست‌آوردهای تیم دختران رباتیک چقدر توانسته است در تغییر وضعیت سایر دختران تأثیر گذار باشد؟
پاسخ: برای بار اول، روی کار آمدن تیم دختران رباتیک، برای همه جالب و تعجب برانگیز بود. زیادتر مردم به این نظر بودند که این‌ها دخترهستند و نمی‌توانند از عهده‌ی همچین کارهایی بیرون آیند، حتی بعضی ها به این باور بودند که اگر ما برای اشتراک در مسابقات خارج از کشور برویم، دوباره باز نخواهیم گشت و ده‌ها باور و طرز فکر یگر… . ولی با برگشت افتخارانه‌ی دختران رباتیک و آن هم با دست پر، روزنه‌ی امیدی برای تمام دختران افغان ایجاد شد، تا جایی‌که هر سال در سرتاسر کشور به شمار متقاضیان برای اشتراک در آزمون رباتیک افزوده می‌شود. من از اینکه فکر می‌کنم الگویی هستم برای بقیه دختران محروم و معضور کشور خود، احساس خرسندی می‌کنم و تلاش من در ایجاد یک آینده‌ی روشن برای این دختران، از تلاش یک پدر و مادر برای رقم زدن یک سرنوشت خوب برای فرزندان شان، بیشتر است. شاید بیش از هزاران دختر آرزو داشته باشند تا روزی در جایگاه من باشند و به دست‌آوردهای‌شان دیده شود، این امر برای من انرژی بیشتری در تلاش و استقامت در جایگاه اجتماعی و رسیدن به آرمان های فردی و ملی‌ام می‌دهد.
پرسش: به‌عنوان پرسش آخر، چه آرزوهایی برای خودتان و سایر دختران دارید؟
پاسخ: آرزوی من، دیدن یک تصویر متفاوت از افغانستان و مردم‌اش است. طوریکه همه‌ی مردم، مرد و زن، در کنار یکدیگر، دوش به دوش ایستاده اند و بدون در نظرداشت تعصبات جنسیتی، به پیشرفت و تعالی کشور خود می‌کوشند. من معتقدم این تصویر توسط من و اشخاصی بعد از من (کسانی‌که راه من را تعقیب می‌کنند)، که دارای همچین روحیه و احساس مسئولیت در قبال جامعه‌ی خود هستند، به زودی کشیده خواهد شد و بدون شک در آینده‌ی نه چندان دور، راه درک علم و فنون برای بقیه دختران و نوجوانان کشورم، به مراتب از من و هم قطارانم هموارتر خواهد شد و آنان با داشتن استقلال فکری خواهند توانست تا آینده‌ی بهتر و روشن‌تری را برای خود رقم بزنند. به امید داشتن یک افغانستان آزاد، آباد، آرام و ‌سر بلند.
ترتیب: ضیاگل عظیمی