پنج زن به نمایندگی از زنان افغانستان در مذاکرات صلح با طالبان حاضر خواهند شد

سرانجام شب گذشته، حکومت افغانستان فهرست شرکت‌کننده‌گان مذاکرات بین افغانان را منتشر کرد. نام بیست تن شامل این فهرست است. از این میان پنج تن زنان هستند. حبیبه سرابی، زینب موحد، ذکیه وردک، شریفه زرمتی و شهلا فرید به نمایندگی از زنان افغانستان در نخستین نشست رودروی حکومت افغانستان با گروه طالبان سر میز مذاکره می‌نشینند.
بیش از یک سال، از آغاز مذکرات صلح افغانستان می گذرد، از همان آغاز زنان نگران هستند، نگران برگشت به عقب و از دست دادن دستاورد‌ها؛ زیرا مسئله‌ی زنان در مذاکرات صلح مبهم است و در دور گذشته‌ی مذاکرات جزء اجندا نبود.
اکنون از این پنج زن انتظار می رود تا با لابی‌گری و چانه‌زنی، خواسته‌ها و مطالبات شان را سر میز مذاکره بگذارند و مسئله زنان را از حاشیه به متن آورند.
زنان در این نشست باید از تمام توان و قدرت شان استفاده کرده تا طرف‌های مذاکره کننده را مجاب کنند؛ این‌که خواست‌ها و نگرانی‌های زنان به‌عنوان یک امر مهم و اساسی از سوی جوانب ذیدخل پذیرفته شود و در جهت تسریع روند مصالحه به آن‌ها حق و ارزش قایل شوند. زنان از طرفین بخواهند که در هر نوع توافق‌نامه‌ی صلح به تعهدات خود پابند بوده، به وعده‌های‌شان ثابت قدم بمانند. در غیر آن‌صورت، صلح دایمی ناممکن است.
کار زنانی‌که قرار است به نمایندگی از زنان در نشست صلح بین افغانان شرکت کنند دشوار است زیرا مسئولیتی سنگینی روی دوش آن‌هاست. دفاع از حقوق حقه‌ی زنان، آن هم با گروهی که هویت‌، فلسفه‌ی وجودی و تشکّل‌شان با وحشت، ظلم، جنایت رقم خورده است و تعریف سیاه و تاریکی را از زن در ذهن شان تداعی می کنند. بنا کنار آمدن با چنین گروهی کاری بسا دشوار است.
همچنان اشتراک زنان در مذاکرات صلح، نباید صرف به حقوق آن‌ها منحصر باشد؛ آن‌ها حق دارند تا در همه مسایل افغانستان نظر بدهند و روی آن بحث کنند.
پنج سال حکومت طالبان سیاه‌ترین دوره‌ی زندگی زنان در افغانستان بود. بستن دروازه های مکاتب و دانشگاه ها به روی زنان، زندگی در کنج خانه، گشت وگذار با برقع از الطافی است که طالبان در زمان حکومت شان به زنان روا داشتند.
از آنجایی که روزهای اندکی به آغاز نخستین نشست رودروی حکومت افغانستان با گروه طالبان مانده است. زنان نباید سکوت را اختیار کنند باید یک اجماعی را به وجود آورند و صدای دادخواهی شان را به گوش جامعه‌ی جهانی برسانند.
جایگاه کنونی و دستاوردهای زنان به سادگی به دست نیامده است، زنان زیادی قربانی دادند تا توانستند به حقوق ابتدایی شان دست یابند، بنا نباید زنان قربانی معامله گری های سیاسی شوند.
در پایان، مردم افغانستان به‌ویژه زنان، با همه‌ی سیه‌روزی‌های که پشت سر گذشتانده‌اند در انتظار آمدن صلح‌اند. صلح واقعی، صلح بومی و صلحی که خود در رقم‌زدن آن نقش داشته باشند و شامل آن باشند، نه صلحی که در آن حقی تلف شود. خواست همه صلحی همه شمول و پایدار است.
ضیاگل عظیمی