زنان زندانی، فراموش‌شدگان 25 نوامبر

حلیمه، چهارماه پس از آغازین روزهای زندگی‌اش شوهرش را از دست داد و سپس به جرم همکاری در ترور شوهرش به بیست سال حبس محکوم شد.

حلیمه در آن زمان باردار نیز بود و فرزندان دوقلوی او در زندان به دنیا آمدند.

او هرچند که اصرار می‌کند در قتل شوهرش نقشی نداشته اما پس از سپری کردن سه سال زندان، 17 سال دیگر را باید به این جرم در زندان باشد.

شوهر حلیمه کارمند مووسسه‌ی خارجی بود و به گفته‌ی حلیمه، در غور کارمندان مووسسه‌های خارجی از سوی طالبان ترور می‌شوند و او در قتل شوهرش دستی نداشته است.

خانواده‌ی شوهرش اما او را دلیل ترور پسر شان می‌دانند.

او می‌گوید، پس از این که شوهرم ترور شد، خانواده‌ی شوهرم گفتند که دشمن‌دار نیستند و حتما دلیل این ترور، عروس شان است.

به گفته‌ی حلیمه در طول دوران نامزی و زندگی مشترک، هیچ اختلافی میان او و شوهرش نبود و با عشق و علاقه با هم ازدواج کرده بودند و هیچ دلیلی برای خشونت در زندگی آن‌ها وجود نداشت.

حلیمه، قبل از این که زندانی شود، دانشجوی ادبیات انگلیسی در دانشگاه غور بود و به دلیل این که شوهرش به خاطر کارش راهی هرات شد، به هرات آمد.

وضعیت روحی حلیمه، طبق گفته‌های خودش و هم‌بندهایش خوب نیست و دچار افسردگی شده است.

او می‌گوید، زنان در زندان عقده‌یی می‌شوند و دچار مشکلات حاد روانی اند.

وی از این که در مناسبت‌هایی چون 25 نوامبر هیچ یادی از زنان زندانی نمی‌شود، انتقاد می‌کند و می‌گوید: «درست است که ما اشتباه کردیم، اما در نهایت انسانیم.»

او می‌افزاید، حتی در مناسبت‌هایی چون 25 نوامبر، هیچ کسی نیست تا اوضاع زندگی آنان را در زندان بررسی کند.

فرزندان حلیمه به دلیل این که پس از وی دیگر سرپرستی ندارند، با او در زندان به سر می‌برند و این، نگرانی او را بیشتر می‌کند.

پدر و مادر او نیز سالی یک‌بار، از غور به دیدن او می‌آیند و بچه‌هایش را برای مدتی جهت تفریح با خود به بیرون می‌برند.

هم اکنون بیش از صد زن به جرم‌های مختلف در زندان به سر می‌برند که بسیاری از آنان از امکانات کم در زندان و شامل نشدن در تخفیف‌های مناسبتی، شکایت دارند.

گزارشگر: سیمین صدف