«هم‌تیمی‌هایم، مرا راشد خان صدا می‌زنند»

«هم‌تیمی‌هایم مرا راشید خان صدا می‌زنند و تلاشم این است که در آینده مانند راشد خان، بهترین بالر تیم کرکت افغانستان شوم.» این‌ها گوشه‌ی از صحبت‌های الهه لطیفی عضو تیم ملی کرکت دختران هرات است. خبرگزاری بانوان افغانستان، برای آشنایی بیشتر با او گفت‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.

معرفی

الهه: شانزه سال پیش در ولایت کابل متولد شدم و اکنون دانش‌آموز صنف دهم لیسه‌ی مهری هروی هرات هستم.

از چه زمانی است که الهه با بَت و توپ سرو کار دارد؟

الهه: نخستین روز‌های که بت و توپ به‌دست گرفتم زمانی بود که فقط هشت سال داشتم از آن زمان تاکنون که هفده سال دارم ذره‌ای ازعلاقه‌ام به این بازی کم نشده است؛ زیرا  کرکت تنها بازی مورد علاقه‌ام بوده و است.

از این طریق چه هدفی را دنبال می‌کنی؟

الهه: کرکت رشته‌ی است که مردم را به اتحاد و اتفاق تشویق می‌کند من نیز از این طریق می‌خواهم به همه پیام صلح را برسانم و مردم را به اتحاد دعوت کنم، در کنار این می‌خواهم از این طریق توانایی‌های زنان کشورم را به نمایش بگذارم می‌خواهم به همه نشان دهم که رشته‌های ورزشی چون کرکت مختص به مردان نیست و زنان هم توانایی زیادی در پیش‌برد این رشته‌ی ورزشی دارند.

در این راه حمایت کی را با خود داری؟

الهه: پدرم، پیش از اینکه تولد شوم از دنیا رفتند. مادرم تنها امید و تکیه‌گاه زندگی‌ام است و یگانه فردی است که برخلاف تمام باور‌های نادرستی که در رابطه به ورزش دختران وجود دارد پشت‌ام ایستاده است و مرا حمایت و تشویق می‌کند.

الگوات در این رشته‌ی ورزشی کیست؟

الهه: راشید خان آرمان الگویم است وتلاش می‌کنم با تعقیب کردن بازی‌های این بازیکن از مهارت‌های او الگو برداری کنم طوری که اکنون هم‌گروهی‌هایم مرا به نام راشد خان صدا می‌زنند و می‌گویند، مهارت‌ وشیوه‌ی بالر کردنت شبیه به راشید خان آرمان است.

چه برنامه‌ی برای آینده‌ات داری؟

الهه: پس از این‌که مکتب را به پایان رساندم تصمیم دارم تمام وقت‌ام را صرف افزایش توانایی‌هایم در بازی کرکت کنم تا که مسیر رسیدن به اهدافم کوتاه‌تر شود یکی از اهدافم این است که یکی از بازیکنان برجسته‌ی جهان در کرکت شوم و برای رسیدن به این هدف برنامه‌هایی زیادی روی دست دارم.

در پایان از  کی چه می‌خواهی؟

الهه: دختران برای ایجاد تغییر و نشان دادن توانایی‌های شان به حمایت خانواده‌های شان نیاز دارند. در خیلی از موارد خانواده‌ها، مانع رشد دختران در عرصه‌های مختلف می‌شوند؛ از خانواده‌ها می‌خواهم تا به دختران شان به جای ممانعت بال و پر برای پرواز در آسمان موفقیت‌ها شوند چون به باور من پیشرفت هیچ جامعه‌ی  بدون زنان امکان‌پذیر نیست.

مصاحبه کننده: ضیاگل عظیمی