“تابوشکنی‌ام را یک دستاورد می‌دانم”

غور یکی از ولایت‌های ناامن حوزه‌ی غرب کشور است که ناامنی سبب شده، تعداد کمی از زنان در بخش‌ روزنامه‌نگاری در این ولایت فعالیت داشته باشند. جمیله کریمی یک‌تن از زنانی است که با وجود چالش‌های فراوان سد راه زنان روزنامه‌نگار در این ولایت، کار رسانه‌ای می‌کند برای صحبت بیشتر در مورد وضعیت کار روزنامه‌نگاری زنان در این ولایت، با وی گفت‌وگویی داریم.

معرفی:

جمیله کریمی هستم خبرنگار و فعال رسانه‌ای در ولایت غور. در سال 1376 در شهر فیروزکوه مرکز ولایت غور متولد شدم. مکتب را از صنف اول تا دوازده در لیسه‌ی سلطان راضیه غور ادامه دادم اما نسبت به مشکلات نتوانستم که در آزمون کانکور اشتراک کنم. اما بعد از دوره مکتب شامل انستیتوت نعمان در بخش قابلگی شهر فیروزکوه شدم در این زمان با دیدن مشکلات زنان خواستم که صدایی از آدرس زنان در جامعه غوری باشم. به کارهای مدنی و رسانه‌ای آغاز کردم و دوست دارم با فراهم شدن شرایط، در بخش روزنامه‌نگاری تحصیل کنم و یک خبرنگارمسلکی باشم.

پرسش: عمده‌ترین چالش‌ها سد راه زنان در ولایت شما چیست؟

پاسخ: در ولایت ما جز یک مووسسه‌ی تحصیلی که در بخش تعلیم تربیه است دیگر هیچ دانشگاهی وجود ندارد که زنان و جوانان تحصیل کنند، به ویژه در بخش روزنامه‌نگاری که خودم نیز علاقه‌ی خاص دارم.

پرسش: چه مدت می‌شود کار رسانه‌ای می‌کنید.؟

پرسش: در پهلوی این‌که کارهای مدنی می‌کنم و مسوول یک نهاد مدنی تحت نام ( نهاد زنان هم‌فکر ) هستم. از مدت دوسال به این‌سو کارهای رسانه‌ای می‌کنم در این مدت در رادیو سرحد غور به عنوان گرداننده‌ی برنامه‌های اجتماعی، تفریحی کار می‌کنم. و هم‌چنان به‌عنوان گزارش‌گر نیز کار می‌کنم. از هم‌چنان از یک سال به این‌سو به عنوان نماینده‌ی ولایتی مرکز خبرنگاران زن نیز در این ولایت فعالیت دارم و خوشحالم که در کارهایم به‌ویژه کارهای رسانه‌ای‌ام همسرم مرا حمایت می‌کند و یگانه تشویق کننده‌ام در این کار او بوده و اکنون نیز در کنار هم کار رسانه‌ای می‌کنم.

پرسش: چه دست آوردهایی در این عرصه داشتید.

پاسخ: نخست این‌که کار کردن در رسانه‌ها آن‌هم در ولایتی سنتی مانند غور کاری مشکل است که من اقدام کردم و با مشکلات زیادی توانستم خانواده‌ی خود را وادار کنم که مرا اجازه دهند تا کار کنم. در این مدت دوسال، برای آگاهی زنان از حقوق‌شان برنامه‌های مختلف را از طریق رسانه‌ها پیش بردم و کوشش کردم تا زنان آگاهی‌های لازم را از برنامه‌هایم به دست آورند.

دوم: تابوشکنیِ خود را به عنوان زنی که در ولایتی نا امن‌ کار می‌کند من به عنوان یک دستاورد می‌دانم. بدون شک که همین تابوشکنی‌هاست که راه‌ را برای دیگر زنان هموار می‌کند.

پرسش: فکر می‌کنید با کار کردن در رسانه‌ها، بتوانید مشکلی از مشکلات زنان کشور تان را حل کنید؟

پاسخ: در پاسخ به این سوال تان باید بگویم که امروزه کشور ما به ویژه زنان کشور به آگاهی‌های لازم در بخش‌های مختلف بخصوص حقوق شان نیاز دارند و رسانه‌ها یگانه مراجع اند که به ساده‌ترین راه این آگاهی‌ها را به مردم، به‌ویژه خانواده‌ها می‌رسانند و اکنون رسانه‌ها جایگاه خیلی خوب در بین مردم دارند در ولایت غور مردم و به ویژه خانواده‌ها همه، رسانه‌های محلی را تعقیب می‌کنند و از آن طریق ما دختران جوان که منحیث خبرنگار کارمی‌کنیم، نیازهای اساسی در بخش زنان را سوژه‌های خبری وبرنامه‌ای خود می‌سازیم و برای شان معلومات ارایه می‌کنیم.

بحث دوم این است که از طریق تهیه‌ی گزارش‌های خود از وضعیت زنان، حکومت را وادار به توجه در قسمت زندگی زنان می‌کنیم. به عنوان مثال در یک روستا کلینک وجود ندارد و مرگ‌ومیر مادران در زمستان‌ها زیاد است این مشکل را بازتاب می‌دهیم و حکومت برای حل این مشکل اقدام می‌کند و از طریق این روند می‌توانیم وضعیت زنان را تغییر دهیم.

پرسش: چه شد که کار رسانه‌ای را انتخاب کردید.؟

پاسخ: دو موضوع اساسی وجود دارد که مرا وادار به این کار کرد. نخست این که من دیدم که هیچ بانویی در غور وجود ندارد که کار رسانه‌ای کند و صدای زنان این ولایت را انعکاس دهد به همین دلیل خواستم خود را الگو قرار دهم و دختران را تشویق به این کار کنم.

دوم این‌که مشکلات زیادی سد راه زنان در غور وجود دارد از جمله سنگ‌سار، محکمه صحرایی، قتل زنان، خشونت‌های خانوادگی، عدم آگاهی زنان از حقوق شان، عدم دسترسی زنان به بخش‌های صحی، تعلیم و تربیه و ده‌ها مشکل دیگر خواستم تا از طریق کار رسانه‌‌ای این همه چالش‌ها را بازتاب دهم تا بتوانم اندکی از مشکلات زنان این ولایت را کاهش دهم.

پرسش: کار رسانه‌ای در افغانستان برای یک زن چه دشواری‌هایی دارد؟

پاسخ: همان‌طوری‌که در همه‌ی بخش‌ها زنان مشکلات و دشواری‌هایی زیادی را تحمل می‌کنند. در رسانه‌ها نیز مشکلات وجود دارد تا هنوز مردم دوست ندارند که یک زن در صفحه‌ی تلویزیون دیده شود و یا صدایش در رادیو شنیده شود. وقتی زن خبرنگار در شهر بیرون می‌شود، همه با دید تحقیرآمیز و یا منفی به او نگاه می‌کنند. چالش‌های اقتصادی رسانه‌ها روی کار زنان تاثیر منفی دارد. عدم مصوونیت کاری و نا امنی نیز از مشکلاتی است که زنان ولایت غور را رنج می‌دهد.

پرسش: از طریق کار در رسانه، می‌خواهید برای زنان کشور تان چه کار انجام دهید؟

پاسخ: در تلاشم تا از دریچه‌ی رسانه‌، زنان را از حقوق شان آگاه کنم و صدای شان باشم و محرومیت‌های شان را به گوش مسوولان برسانم.

پرسش: چقدر به تغیر وضعیت زنان در افغانستان امیدوار هستید؟

پاسخ: با توجه به وضعیت نگران‌کننده‌ی زنان افغانستان اما با آن‌هم با دیدن دست‌آوردهای چندین سال اخیر شان و آگاهی‌های کم از حقوق و آزادی‌های شان من باورمند به تغییر مثبت در زندگی زنان هستم.

پرسش: وضعیت زنان خبرنگار را در غور چگونه ارزیابی می‌کنید.؟

پاسخ: با آن‌که در گذشته مووسسات و نهادهایی بود که زنان خبرنگار را در غور حمایت می‌کرد و بانوان زیادی در این ولایت در رسانه ها کار می‌کردند اما با بیرون شدن آنان از ولایت غور تقریباً از  7 سال به این سو، زنان از رسانه‌ها ناپدید شدند تا این‌که دوباره ما از دوسال به این‌طرف اقدام به افزایش حضور آنان در رسانه‌ها کرده‌ایم، اکنون تعداد محدود دختران کار رسانه‌ای می‌کنند با آن‌هم وضعیت کار رسانه‌ای برای زنان خوب نیست چون دیدگاه‌های تحقیرآمیز، نبود امنیت، نبود معاش و امتیاز و عدم حمایت از سوی نهادهای حمایت‌کننده برای آنان چالش‌زا است، اما با آن‌هم تلاش می‌کنند.

پرسش: کار زنان در رسانه‌های افغانستان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

پاسخ: مطبوعات و رسانه‌ها برعلاوه‌ی داشتن اهمیت و جایگاه مهم اجتماعی، سیاسی و اقتصادی در زندگی مردم، نقش مهمی در ایجاد زمینه‌ی کار و افزایش اشتغال در جامعه نیز دارد.

در جریان سیزده سال در کنار سایر فعالیت‌ها در عرصه‌های مختلف، زنان افغان در بخش رسانه‌ها نیز حضور فعال و چشم‌گیر داشته اند اما هنوز چالش‌ها و خطرهای زیادی بر سر راه فعالیت رسانه‌یی زنان وجود دارد و لازم است که راه‌کارهایی برای فراهم‌سازی تسهیلات بیشتر برای زنان در این عرصه ایجاد و اجرا شود. اگر نه از نظر من وضعیت کار رسانه‌ای برای زنان مشکل خواهد بود و زنان مجبور به ترک این کار خواهند شد.

پرسش: کار رسانه‌ای در ولایت غور برای زنان چه مشکلات را به همراه دارد؟

پاسخ: مشکلات عمده سد راه زنان خبرنگار غور عدم امنیت، عدم پاسخ‌گویی درست مسوولان، دید تحقیرآمیز جامعه، نبود معاش و امتیاز، عدم مسلکی بودن خبرنگاران زن و نبود کارگاه‌های آموزشی برای آنان است.

پرسش: برای زنان که علاقه‌مند کار خبرنگاری هستند، چه گفتنی دارید؟

پاسخ: گفتنی من برای بانوان علاقه مند این است که بیآیند برای زنان محروم سرزمین افغانستان صدا باشند و محرومیت‌های آنان را انعکاس دهند و سخن دیگر من به نهادهای حامی زنان خبرنگار است، آن‌هایی که از نام زن خبرنگار فند می‌گیرند و هنوز هیچ برنامه‌یی برای خبرنگاران زن در ولایت عقب‌مانده‌ی مانند غور نداشته اید، بیاید و این بانوان که بنابر علاقه‌ی خود این کار را آغاز کرده اند. حمایت کند و برنامه‌های آموزشی را برای مسلکی‌سازی شان به راه اندازید تا باشد که حضور دیگر بانوان در رسانه‌ها افزایش یابد و آنان دست از این کار برندارند.

مصاحبه کننده: سیمین صدف