مریم خموش: ناامنی فعالیت را برای زنان روزنامه‌نگار دشوار کرده است

مریم خموش عکاس و خبرنگار در ولایت کابل است که بیش از یک دهه در عرصه‌ی کار روزنامه‌نگاری و عکاسی تجربه دارد، برای معرفی بیشتر وی، با او گفت‌و‌گویی ترتیب دادم که در ادامه می‎خوانید.

معرفی

مریم خموش عکاس و خبرنگار در ولایت کابل است که بیش از یک دهه در عرصه‌ی اطلاع‌رسانی تلاش‌های شبانه‌روزی دارد. او در سال 1368 شهر کابل به دنیا آمد، به دلیل این‌که علاقه‌ی فراوان به کار روزنامه‌نگاری داشت، زودتر توانست جایگاه خود را در رسانه‌های داخلی و خارجی پیدا کند که نخستین همکاری‌اش از سال ۲۰۰۵ با جمعیت صلیب سرخ آغاز کرد. بعد در سال ۲۰۱۰ در جریان دوره دانش‌آموزی خود، رشته‌ی عکاسی را در مرکز هنرهای معاصر افغانستان فراگرفت و سپس نمایشگاه‌های که در شهر کابل و بیرون از افغانستان یعنی کشورهای چون آمریکا، ناروی، کانادا و جرمنی برگزار شده بود آثارش را به نمایش گذاشت و در این جریان از لیسه عالی آریانا نیز فارغ‌ شد.

تجربه‌ها

در سال ۲۰۱۱ نخستین ورکشاپ عکاسی را در مرکز هنرهای معاصر افغانستان روی دست گرفت که شاگردان زیادی در مسلک عکاسی آموزش داد و تا حال با بعضی از آژانس‌های خبری جهانی و بعضی از مراکز هنری و فرهنگی به شکل آزاد فعالیت می‌کند.

درکنار دیگر فعالیت‌ها از هشت مارچ ۲۰۱۴ مسوولیت رادیو جوش که نخستین رادیوی انترنتی در افغانستان بود را به عهده گرفت. دید کاری وی بیشتر روی مشکلات زنان و کودکان در افغانستان است که تا به حال به تصویرکشیده است. او ضمن به تصویر کشیدن مشکلات زنان و کودکان ورکشاپ‌های عکاسی را نیز برگزار کرد و برای بسیاری از اهل رسانه‌ها آموزش داده است.

او هم‌چنان برای به تصویر کشیدن چالش‌های مردم در کشور، به ساحات جنگی و حادثات رفته و عکس‌برداری می‌کند. دستاوردهای او در عرصه‌ی هنر عکاسی، برگزاری نمایشگاه‌ها و انتخاب چند عکس‌اش در یک کتاب هنری کشور ناروی که تبادل افکار میان هنرمندان ناروی و افغانستان بود، به نشر رسید و برنده جایزه شد.

مریم خموش دانش‌آموخته‌ی رشته اقتصاد است که بلاخره در نخستین جشنواره‌ی ملی صلح که در افغانستان برگزار شد، از طریق آرای مردم لقب نخستین سفیر صلح زنان افغانستان را کسب کرد و برنده جایزه صلح شد.

بیشترین فعالیت او با رسانه‌های جهانی بوده و اینک تقریبا دو سال می‌شود با صدای آمریکا کار می‌کند.

یک مدت به دلیل چالش‌های امنیتی از مسلک خبرنگاری کنار رفت و مدت سه سال در یو، ان، هبیتات به حیث عکاس کار کرد. وی آرزو دارد تا بتواند به‌وسیله این مسلک و مسوولیتی که در قبال دارد بیشتر مصدر خدمت به تک تک هم‌وطنان جنگ‌دیده‌ای خود شود.

انگیزه

او در یک خانواده‌ی متولد شده است که پدر و خواهرش از قبل در عرصه‌ی روزنامه‌نگاری کار می‌کرده اند. او می‌گوید، وقتی صداقت را در کار پدر و خواهرم دیدم به همین دلیل من نیز خواستم خبرنگار باشم تا بتوانم صدای خفته مردم‌ام را انعکاس دهم.

ساحه‌ی کاری

هر چند روز به روز حوزه‌ی کاری زنان محدودتر از قبل می‌شود و این محدودیت‌ها خسته‌کننده است، اما دوست دارد کار کند چون به این باور است ک جامعه به زنان توانا نیاز دارد.  زنان که در ولایات هستند زندگی و امکانات محدودی دارند و دیدگاه‌های اجتماعی نیز نسبت به کار زنان در بیرون از منزل خوب نیست، به همین دلیل سعی می‌کند الگوی خوبی باشد.

چالش‌ها

به نظر من بزرگ‌ترین چالش برای زنان رسانه‌یی دید منفی و ناباوری به توانایی زنان است. از سوی دیگر ناامنی‌های اخیر از جمله حملات انتحار و انفجار و خطرات که در بیرون از منزل و دفتر وجود دارد باعث می‌شود زنان نتوانند با فکر راحت کار کنند.

چالش‌های امنیتی نیز یکی دیگر از چالش‌هایی است که کار را برای زنان در مرکز کشور سخت می‌کند که از آن جمله می‌توان از ناامنی‌ها نام برد.

ترتیب کننده: سیمین صدف