“دوست دارم با رکاب زدن، جرأت و جسارت دختران را به نمایش بگذارم”
گروهی از دختران هرات، از چندی بدین‌سو تیم دوچرخه‌سواری را ایجاد کرده‌اند و با رکاب زدن، برای تغییر دیدگاه مردم به این ورزش، تلاش می‌کنند. برای معرفی بیش‌تر اعضای تیم دوچرخ‌سواری، با شراره سروری، گپ‌وگفتی داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
معرفی
پاسخ: شراره سروری هستم و در حال حاضر، دانش‌‌آموز یکی از مکاتب ولایت هرات می‌باشم و هم‌چنان مسوول ارتباطات تیم دوچرخه‌سواری «ورزیدگان» هستم.
پرسش: چه چیزی باعث شد تا شما در بین این همه ورزش، به دوچرخه‌سواری روی بیآورید؟
پاسخ: متفاوت بودن این ورزش نسبت به سایر ورزش‌ها، توجه‌ی من را به خود جلب کرد و باعث شد که با علاقه‌مندی زیاد خود، شروع به این ورزش کنم و خوش‌بختانه امروز، دست‌آوردهای زیادی در این زمینه دارم.
پرسش: از دیدگاه شما؛ تفاوت بین ورزش دوچرخه‌سواری و سایر ورزش‌ها چه است که توجه شما را به خود جلب کرده است؟
پاسخ: این ورزش نیازمند جرأت بالایی خصوصا برای دختران است. در جامعه‌ی سنتی مثل افغانستان، روی آوردن دختران به این ورزش مطابق به میل جامعه نیست و این باعث شده است تا دختران کم‌تری به آن روی بیآورند. اما من به همه‌ی این سوء تفاهم‌ها نه گفتم و به این ورزش روی آوردم. از نظر من این تنها ویژگی است که برای من متفاوت بود و مرا به سوی این ورزش سوق داد.
پرسش: با چه چالش‌هایی روبرو شدید؟
پاسخ: سنتی بودن جامعه که بدون شک نه تنها برای من بلکه برای تمامی دخترانی که ورزش می‌کنند رنج‌آور است و من نیز شاهد بروز این مشکل بوده‌ام. در پهلوی آن توجه کم مسوولان و نبود امکانات لازم، ما را با چالش‌های زیادی روبرو کرده است.
پرسش: شراره با مشکلات و چالش‌های سر راه خود چگونه مبارزه می‌کند؟
پاسخ: بخاطر این که بتوانم در مقابل جهالت و نادانی تعدادی از افرادی که با تفکرات بسته خود همیشه مانع روی آوردن دختران در فضای جمعی به ورزش بودند، جز مقابله کردن، مقاوم بودن و اهمیت ندادن به حرف‌های شان، راهی ندارم و برای این که تیم ما بتواند مشکلات مالی خود را نیز رفع کند، تلاش می‌کنیم تا توجه نهادها و مؤسسات را بسوی خود جلب کنیم تا آن‌ها ما را در این عرصه همکاری کنند.
پرسش: از طریق رکاب زدن، دوست دارید به چه هدفی برسید؟
پاسخ: دوست دارم با رکاب زدن، جرأت و جسارت دختران را به نمایش بگذارم و هم‌چنان هرات و افغانستان واقعی را برای جهانیان به معرفی بگیرم.
پرسش: در این مسیر، حمایت چه کسی را با خود دارید؟
پاسخ: در این مسیر فامیل من از جمله بزرگ‌ترین حامیان من اند که همیشه برای رسیدن به اهدافم، تشویق کرده‌اند و در پهلوی آن، خوش‌حالم که دوستانی دارم که همیشه مرا در این مسیر حمایت کردند.
پرسش: علاقه‌مندی دختران هرات را به دوچرخه‌سواری چگونه می‌بینید؟
پاسخ: خوش‌بختانه دختران زیادی را می‌شناسم که دوست دارند تا با روی آوردن به این ورزش، توانایی خود را به نمایش بگذارند و برای همه ثابت بسازند، ولی متاسفانه اجازه و حمایت خانواده‌های شان را با خود ندارند و این امر باعث شده است تا دختران کم‌تری به این ورزش روی بیآورند.
پرسش: چه فکر می‌کنید؛ ادامه و حضورتان در این رشته‌ی ورزشی، چه تاثیری روی سایر دختران خواهد داشت؟
پاسخ: بدون شک که هیچ تلاشی بدون نتیجه نیست و من مطمین هستم که حضور من هم همانند سایر دختران در این رشته‌ی ورزشی، باعث شده است تا دختران زیادی علاقه‌مند این ورزش شوند و باعث شده است تا اذهان تعداد زیادی از دختران نیز باز شود که آن‌ها نیز می‌توانند، همانند پسران به ورزش روی بیآورند و برای کشور شان دست‌آورد داشته باشند.
پرسش: با وجود این همه چالش‌های اجتماعی؛ چقدر از نظر شما رشد این ورزش امکان پذیر است؟
پاسخ: زمانی که تلاش دختران را در این عرصه می‌بینم و شاهد مبارزات دختران در برابر هر نوع دیدگاه منفی اجتماعی هستم، امیدواری من به رشد این ورزش افزایش می‌یابد و مطمین هستم که روزی این ورزش همانند سایر ورزش‌ها، از رشد چشم‌گیری برخوردار خواهد بود.
پرسش: حمایت دولت و مردم از دختران دوچرخه‌سواری چگونه است؟
پاسخ: با آنکه هنوز هم ما از لحاظ امکانات مشکلات اساسی داریم و همیشه با انواع و اقسام برخوردارها از سوی مردم روبرو می‌شویم، با آن هم دولت و عده‌ی زیادی از مردم ما را حمایت‌های زیادی نمودند و ما سپاس‌گزار شان هستیم.
پرسش: خواست شما از دولت چه است؟
پاسخ: بیش‌تر از این‌که از دولت توقع مالی داشته باشیم، دوست داریم دولت در تمامی عرصه‌ها، حتی به عنوان یک مشوق در کنار ما باشد و ما را از لحاظ معنوی حمایت کند.
پرسش: به عنوان آخرین پرسش؛ پیام تان برای سایر دختران چه است؟
پاسخ: دوست دارم دختران هم به توانایی خود پی ببرند و کم‌تر به دیدگاه‌های منفی مردم توجه کنند. برعکس تلاش کنند تا برای خود و کشور مایه افتخاری باشند و هرگز خود را، تسلیم ناهنجاری‌ها نکنند و اگر دوست دارند کنار ما بیآیند و هم‌راه با ما رکاب بزنند.
ضیاگل عظیمی
