مشکلات زنان بیمار در تیمارستان هرات
در مکانی خاکی و بدون فرش، زنانی با سرهای تراشیده، پاهای برهنه و لباس‌های ژنده، کلمه‌های نامفهومی را با صدای بلند می‌خوانند در این میان اما سکوت و گوشه نشینی صدیقه او را از زنان دیگر متفاوت ساخته است. او در تیمارستان، در کنار 37 زنی نگهداری می‌شود که میزان بیماری آن‌ها متفاوت است.
بسیاری از این زنان، در این هوای گرم تابستان، لباس گرم زمستانی پوشیده اند و این رفتار آنان، حکایت از عدم تعادل روانی آن‌ها می‌کند.
تیمارستان مکانی است که در آن، زنانی که به مشکلات روانی دچار اند، نگهداری می‌شوند. در این میان اما صدیقه، به دلیل بی‌کسی در این جا زندگی می‌کند.
صدیقه مدتی را در ایران مهاجر بوده و پس از برگشت به افغانستان، به دلیل نبود سرپرست به تیمارستان منتقل شده است.
او سال‌ها پیش شوهرش را از دست داده و پسرش نیز از چندی به این سو گم شده است.
وی می‌گوید؛ زندگی در تیمارستان در کنار زنانی که مشکلات روانی دارند برایش سخت و غیرقابل تحمل است.
او می‌گوید؛ گاهی اینقدر دلش می‌گیرد که می‌خواهد، روزها را گریه کند و جیغ بزند.
با وجودی که زندگی در این مکان برای صدیقه دشوار است، اما ظاهرا چاره‌ی جز سوختن و ساختن ندارد، چون مسوولان، دلیل یکجا نگهداری این زنان را نبود امکانات کافی در تیمارستان هرات می‌گویند.
رحمت‌الله محمدی مدیر تیمارستان صلیب سرخ می‌گوید؛ در این مکان دو ونیم صد نفر نگهداری می‌شوند که از این میان 38 نفر زنان اند.
آقای محمدی می‌گوید؛ این مرکز امکانات کافی را در اختیار ندارد تا این زنان را با توجه به میزان مشکلات روانی آن‌ها در مکان‌های جداگانه نگهداری کند.
شهناز یک تن از خدمه‌هاییست که در دارالمجانین کار می‌کند.
او می‌گوید؛ بارها شاهد درگیری این زنان با یکدیگر بوده است.
وی افزود؛ بسیاری اوقات زنانی که وضعیت مناسب روانی ندارند به آن‌هایی که میزان مشکلات روانی آن‌ها کمتر است و یا هم زنانی که سالم اند و به دلیل بی سرپرست بودن در این جا نگهداری می‌شوند حمله کرده و به آن‌ها آسیب می‌رسانند.
صدیقه در آخر با صدای لرزان می‌گوید؛ اگر چند سال دیگر را با این زنان یکجا زندگی کند، بیماری او نیز شدت خواهد یافت.
گزارشگر: سیمین صدف
