نگرانی از سوء استفاده رای زنان در انتخابات

انتخابات به سلسله اقدامات و عملیات منسجم و پیوسته‌ای گفته می‌شود که در یک محدوده جغرافیایی مشخص و زمانی محدود ومعین صورت می‌گیرد و منجر به برگزیده شدن فرد یا افراد و یا موضوع ومرام خاصی از سوی اکثریت مردم که شامل زنان و مردان واجد شرایط است می شود.

در افغانستان، زنان نیم پیکره‌ی جامعه را تشکیل می‌دهند، بر‌علاوه‌ی این‌که زنان نقش مهم را در خانه داری و مدیریت زندگی خانواده‌گی و اجتماعی دارند. در جوامعی که نابرابری جنسیتی و نظام مردسالارانه ‌ حاکم است و مشکلات  اجتماعی و فرهنگی زیادی سد راه  حضور زنان در  اجتماع و فعالیت زنان و‌جود دارند، انتخابات فرصت خوبی است  که زنان بتوانند توسط آن اهداف و خواست‌های حقوقی و سیاسی خویش را بطلبند  و حمایت‌شان را از طریق رای و سهم‌گیری فعال و با تشخیص ضروریات و نیازهای‌شان به جهت برآورده شدن اهداف شان  که در نتیجه تغییر و‌ضعیت و بهبودی شرایطه زنان را به دنبال داشته باشد باشند.

حدود ۱۷ سال از نظام سیاسی کشور که بر معیار اصول و ارزش‌های دموکرتیک عیار گردیده است و چندین دور انتخابات برای گزینش نمایندگان مردم در پارلمان و ریاست جمهوری برگزار گردیده است می گذرد اما تا به حال هم نقش زنان به صفت نیمه‌ی از جامعه به معنای واقعی کلمه در نظر گرفته نشده است.

در بیشتر مواقع شاهد سوء استفاده از رای زنان توسط مردان خانواده، بزرگان قومی و اربابان در گوشه و کنار این کشور بوده‌ایم.

اما در این اواخر فعالان حقوق زن در تلاش اند تا اشتراک  زنان را در انتخابات پیش روی پر رنگ‌تر و زنان را آگاه بسازند که از رای زنان به نفع هیچ زور مندی استفاده نشود.
اما اینکه چقدر زنان به آگاهی لازم رسیده اند تا معنای واقعی انتخابات را بدانند و از حق رای خود به درستی استفاده کنند هنوز هم نگرانی در این بخش وجود دارد.

رسانه‌های به عنوان قوه چهارم و قدرت‌مند در جامعه در تلاش هستند که از طریق برنامه‌ها مختلف و متنوع ساختن پیام‌ها و پادکست‌ها زنان را به حق رای که دارند بیشتر آگاه سازند تا در انتخابات‌های پیش روی از رای شان سوء استفاده صورت نگیرید.

به تازه گی کمیسیون مستقل انتخابات از ثبت نام حدود  ۴۴ در صد زنان در حوزه غرب خبر می‌دهد که این آمار هر چند تقریبی هم باشد نشان دهنده آگاهی زنان از حق رای شان است که می‌تواند برای فعالان حقوق زنان و دست اندرکاران این حوزه امیدوار کننده باشد. و نادیده نباید گرفت که حرکت‌های نمادین فعالین حقوق زن و رفتن به شکل گروهی در مراکز ثبت نام رای دهی را هم نمی‌شود نادیده گرفت بخواهیم و نخواهیم تاثیرات مثبتی را در این روند به جای می‌گذارد.

آنچه برای اکثریت نگران کننده است و آن این است که چرا در بسیاری موارد در طی چند سالی که گذشت ارزشی توسط نماینده گان مردم در شوراها به رای زن و به رفتن شان به پای صندوق‌های رای دهی داده نشده است؟ به وضاحت می‌توان ادعا کرد که در کمتر موردی حتی خود زنان وکیل در پارلمان و یا شورای ولایتی به زنان کاری تاثیر گزاری کرده اند بیشتر این افراد مصروف منفعت طلبی‌های خود و کارهای بودند که به نفع خود شان تمام می‌شد به گونه مثال افزایش انواع خشونت‌ها در گوشه و کنار این کشور در برابر زنان نشان کم کاری همین زنانی است که رای همنوع خود را هم فروختند و برای منافع خود از آن استفاده کردند.

برای بیرون رفت ازین مشکلات و اینکه دوباره این فاجعه تکرار نشود نیاز است فعالان حقوق زن به  شدت و جدیت بیشتری  پیگیر تمامی وعده و نوید‌های باشند که از طرف نامزدان انتخابات برای بهبود وضعیت زنان داده می‌شود و دوم اینکه باید در قسمت آگاهی دهی برای زنان بیشتر از پیش تلاش نمایند تا اینکه زن ابزاری برای به موفقیت رسیدن فرد و افرادی خاصی نباشند.

و در داخل خانواده‌ها باید برای تمامی مردان جامعه آگاهی لازم داده شود  که زنان‌شان را بگذارند که در گام نخست در انتخابات شرکت نمایند و در گام بعدی، از به‌کار بردن رای زنان به خواست خود‌شان اجتناب کنند و بگذارند که زنان با تشخیص خود‌شان در انتخابات شرکت کنند.

نسیمه همدرد