آتش‌بس؛ ترس زنان از تکرار حکومتداری طالبان

دولت افغانستان، در 27 رمضان به نیروهای امنیتی، کشور دستور داد تا پنجم عید علیه طالبان آتش‌بس کنند. اما گروه طالبان، آتش‌بس در سه روز عید را پذیرفتند.

پس از پایان آتش‌بس سه روزه، دولت افغانستان خواهان تمدید مدت زمان آتش بس شده است . اما این خواسته دولت از سوی گروه طالبان پذیرفته نشده و چانه‌زنی‌های دولت وشورای عالی صلح برای تمدید آتش‌بس با طالبان ‌هم‌چنان ادامه دارد.

در مدت زمان آتش‌بس میان گروه طالبان و دولت افغانستان بیش 30هزار از افراد گروه طالبان، وارد شهر‌های افغانستان شده. و به نقل از وزارت دفاع افغانستان هزاران تن از این افراد پس از پایان آتش‌بس به جنگ برنگشته و در شهر‌ها جابجا شده اند.

آتش‌بس با گروه‌های مخالف، یک پدیدۀ نو و غیر قابل پیش‌بینی برای مردم افغانستان است و نظریات ضد و نقیضی مبنی بر پیامد‌های این آتش‌بس و مدت زمان  تمدید آن در بین مردم وجود دارد.

از آنجاییکه زنان، در افغانستان در زمان حکومتداری طالبان، بیشترین آسیب را از جهت‌های مختلف چون  تحصیلی، روحی و روانی متحمل شده اند حالا برخی از زنان از حضور طالبان به بهانه صلح موقت نگران اند؛ و بیم تکرار حکومتداری طالبان را دارند.

برخی از زنان، از این‌که در گفت‌وگو‌های صلح حضور ندارند نگران اند؛ و بیم آن را دارند که با حقوق شان معامله‌ای صورت  گیرد.

سکینه حسینی، عضو شورای ولایتی هرات، صلح را یک حرکت موثر برای رسیدن به رفاه و آسایش مردم افغانستان می‌داند؛ اما مشروط بر اینکه گروه‌های مخالف به تعهدات شان پای‌بند باشند.

وی در ادامه سخنان‌اش ازروند صلح و آتش‌بس حمایت می‌کند و می‌گوید: “دولت افغانستان تعریفی مشخصی از دوست و دشمن تاکنون داشته است و خوب است  تا در اینگونه موضوعات آگاهانه عمل کند و سبب افزایش نگرانی مردم نشود چون این روز‌ها مردم شدیداً نگران اند “.

او می‌افزاید: “پروسه صلح باید شفاف باشد اما متاسفانه حرکت‌های صلح در افغانستان تاکنون مرموز و گنگ بوده است “.

گروه طالبان، از زمان سقوط حکومتداری شان  تاکنون جرم و جنایت‌های زیادی را در افغانستان مرتکب شده اند پرسشی که اینجا مطرح می‌شود اینست که صلح و آتش‌بس از سوی سران حکومت وحدت ملی،  آیا عدالت خواهی برای مردم آسیب‌دیده از جنگ و انتحار را زیر سوال نمی‌برد؟

فاطمه، جعفری، عضو شورای ولایتی هرات، اینگونه به پاسخ این پرسش پرداخته است.

“صلح بدون عدالت بی معنی است”.

 عدالت باید در اولویت قرار داشته باشد. چرا که مردم افغانستان، از پانزده سال به این سو؛ چشم‌پوشی‌های زیادی از جرم و جنایت‌های طالبان، به منظور دست‌یابی به صلح کرده اند؛ اما هیچ نتیجه اثر بخشی نداشته است بل اوضاع روز به روز بدتر شده است.

   در پروسه‌های صلح و آتش‌بس بین المللی،  قواعد و قوانین مشخصی بین هر دو جناح باید وجود داشته و هر یک از طرفین آتش‌بس به تمام مواردی‌که موافقت کرده اند تا پایان آتش‌بس باید پای‌بند باشند و به منظور نظارت از عملکرد هر دو طرف نهاد سومی باید وجود داشته باشد.

سوسن بهبود‌زاده، فعال مدنی، معتقد است که نهاد‌های بین المللی، نظارتی به مسئله آتش‌بس دولت افغانستان با گروه طالبان نداشته اند و امکان این  می‌رود که خیلی از مواد این آتش بس از سوی گروه طالبان زیر پا شده باشد، با آنکه دولت افغانستان نباید در تصمیم‌گیری آتش‌بس با طالبان  مستقل عمل می‌کرد اما مستقل عمل کرده است که نتایج مبهمی در قبال خواهد داشت.

این در حالی است که محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری کشور در آخرین اظهارات‌اش،  از گروه طالبان خواهان تمدید آتش‌بس به مدت یک سال شده است.

گزارشگر: ضیاگل عظیمی