مهاجرت‌ها و تاثیر آن بر زندگی زنان

مهاجرت‌های دایمی از پیامدهای جنگ و وضعیت نامناسب اقتصادی در افغانستان است، در این میان اما، قشری که کم‌ترین توجه به آنان صورت گرفته است زنانی اند که شوهران شان آن‌ها را برای همیشه ترک کرده اند.

نگینه زنی 50 ساله است که تجربه‌ی کوتاهی از زندگی مشترک دارد، زیرا وی سی سال را در نبود شوهرش سپری کرده است.

سی سال پیش زمانی که نگینه اولین فرزندش را باردار بود، شوهرش او را ترک کرده است.

او بیان می‌دارد: «یک سال از ازدواجم می‌گذشت و باردار بودم شوهرم عسکر بود، به ولایتی دیگر منتقل شد و پس از آن شنیدم که به پاکستان رفته و هیچ‌گاهی برنگشت ».

نگینه می‌گوید: در این مدت هیچ‌گاهی اقدام به گرفتن طلاق نکرده است، تا این که یک سال پیش شوهرش با زن دوم و فرزندان‌اش به دیدن‌اش آمد.

او افزود: «وقتی دیدم شوهرم زن و فرزند دارد، نخواستم دوباره با او زندگی کنم، حالا پسرم بزرگ شده و من هم نیازی به او ندارم ».

در این میان اما منصوره، 8 سال از مفقود شدن شوهرش می‌گذرد.

منصوره می‌گوید: شوهرم هشت سال پیش ناگهان گم شد، بعدا خبر شدم که به ایران رفته و پس از آن هیچ خبری از او ندارم ».

منصوره که هنوز امید به برگشتن شوهر دارد، با دو دخترش زندگی می‌کند و برای پرداخت مصارف زندگی‌اش خیاطی می‌کند.

مسوولان در ریاست امور زنان ولایت هرات اما می‌گویند، روزانه زنان زیادی به دلیل ترک شوهران شان به این ریاست مراجعه می‌کنند.

عزیزه کریمی سرپرست ریاست امور زنان می‌گوید؛ مطابق با قانون مدنی افغانستان، اگر غیبت شوهر وارد سومین سال‌اش شود، زن می‌تواند تقاضای طلاق غیابی کند.

مطابق ماده 194 قانون مدنی افغانستان، هرگاه زوج به مدت سه سال یا بیش از آن بدون عذر معقول غایب گردد، زن می‌تواند تقاضای تفریق نماید.

گزاشگر: سیمین صدف