آغاز کارزار مبارزه با آزار و اذیت زنان

شماری از دختران و پسران، کارزاری را تحت نام «نه، به آزار و اذیت زنان» در دانشگاه کابل به راه انداختند.

این  کارزار قرار است در ولایت‌های مزار شریف و هرات نیز راه اندازی شود و در حال حاضر در ولایت‌های کابل و پروان جریان دارد.

این جوانان با دادن شعارهایی چون (من محیط امن تحصیلی می‌خواهم، ما خواهان مجازات مرتکبین آزار و اذیت زنان هستیم و مصئونیت حق هر زن است) انزجار و مبارزه شان را در برابر این پدیده‌ بیان کردند.

مسوولان برگزارکننده‌ی این کارزار هدف از برگزاری این برنامه را مبارزه در برابر پدیده‌ی آزار و اذیت زنان و بالا بردن سطح آگاهی مردم برای مبارزه به آزار و اذیت زنان و دختران در کشور عنوان می‌کنند.

 آنان می‌گویند؛  آزار و اذیت زنان و دختران یک پدیده ناپسند در کشور است  و هر روز در حال گسترش  می‌باشد  که ریشه‌ای عمیق در باورهای سنتی جامعه دارد.

نسرین رسا، یکی از برگزارگنندگان، می‌گوید: “بیشتر زنان افغان بخاطر عزت و آبروی شان و از ترس اینکه به عزت و آبروی شان لطمه وارد شود و شخصیت شان زیر سوال رود همیشه  در مقابل آزار و اذیت  سکوت می‌کنند  و صدای شان را علیه این پدیده‌ی شوم بلند نمی‌کنند “.

او می‌آفزاید: “ما تعدادی از دختران و پسران خواستیم این کارزار راه اندازی کنیم و از طریق‌های مختلف از جمله نشر مقاله‌ها در روزنامه‌ها و صفحات اجتماعی، دیوار نگاری در سطح دانشگاه‌ها و خیابان‌ها از همه زنان خواستیم که صدای شان علیه آزار و اذیت بلند کنند تا که این پدیده از جامعه ما ریشه کن شود “.

در همین حال سلسله ناصری، از دیگر برگزارکنندگان این کارزار هدف از پیوستن‌اش به این کارزار را کمک به هم‌نوعانش که در محیط کار دانشگاه و یا خیابان مورد آزار قرار می‌گیرند عنوان می‌کند.

وی می‌گوید: “متاسفانه بیشتر برنامه‌های که  در خصوص زنان برگزار می‌شود نمایشی و تشریفاتی است و تاثیر آنچنانی ندارد “.

او در ادامه می‌گوید : “ما در این کارزار سعی می‌کنیم مصارف گزاف و کار‌های نمایشی کنار گذاشته شود و بیشترعملی به این موضوعات بپردازیم تا نتیجه ی مطلوبی را کسب کنیم “.

در کنار این فرهاد مجیدی، یکی از برگزارکننده‌های این  کارزار، از استقبال مردم در صفحات اجتماعی و مکان‌های چون دانشگاه‌ها و خیابان‌ها ابراز خرسندی  می‌کند.

او می‌گوید: “در ابتدا که این کارزار را آغاز کردیم فکر نمی‌کردیم کسی با ما همراه شود اما خوشبختانه تعداد زیادی از هموطنان ما در صفحات اجتماعی در دانشگاه کابل با ما پیوستند و حمایت کردند.

این در حالی است  که چندی پیش  هشتگ «نام من کجاست» و «من اعتراض دارم» در اعتراض به تبعیض جنسیتی و در پیوند به مشکلات زنان در جامعه افغانستان  از طریق  صفحات اجتماعی راه اندازی شد.

گزارشگر: ضیاگل عظیمی