سارا بهایی: «مبارزه کردم تا موفق شدم»

سارا بهایی، نخستین تاکسی‌ران زن در افغانستان است. او در بخش‌های مختلفی کار کرده است اما کار جدیدش بیشتر او را در محراق توجه قرار داده است. برای معرفی بیشتر با سارا بهایی گفت‌وگوی را ترتیب داده‌ایم که در ادامه می‌‌خوانید.

پرسش: سارا بهایی کی است خود را برای مخاطبان خبرگزاری معرفی کنید؟

‌‌پاسخ: سارا بهایی هستم اولین تاکسی‌ران زن در افغانستان، چهل‌‌‌‌ودو سال قبل از امروز در منطقه‌ی عرب خانه در ولایت فاریاب چشم به جهان گشودم. پدرم غلام نقشبند خان مدیریت یکی از  مکاتبِ فاریاب را به عهده داشت.

 تا صنف دوازدهم در لیسه عابده بلخی در مزار شریف درس خواندم. بعد از فراغت به درجه لیسانس از دانشگاه تعلیم و تربیه، سرگرم تدریس شدم و مدت بیست سال می‌شود که در لیسه مولانا جلال الدین بلخی به صفت آموزگار ایفای وظیفه می‌کنم.

همچنان از چند سال به اینسو در کنار تدریس مضامین اجتماعی مصروف تاکسی رانی نیز می‌کنم.

پرسش: چه چیز سبب شد که سارا بهایی تابو شکنی کند و تاکسی ران شود؟

پاسخ: بعد از اینکه طالبان شوهر خواهرم را کشتند و برادرم را بر اثر لت و کوب معلول نمودند، مجبور بر این شدم که مسوولیت دو خانواده را به دوش گیرم اقتصاد ما خراب بود و از سوی هم  تشویق خانم‌ها  که بعضی تاکسی ران‌ها آنها آزار و اذیت  می‌کردند سبب شد که شغل تاکسی رانی  انتخاب کنم تا که  بتوانم برای خانم‌های کشورم خدمت کنم.

پرسش: برخورد مردم با سارا بهایی چگونه است؟

پاسخ: در اولین روزهای کارم مورد تهدید قرار می‌گرفتم. خشونت، بد رفتاری و بد گفتاری‌های زیاد را متقبل شدم. حتی به بهانۀ مراعات نکردن نوبت مورد لت و کوب دیگر تاکسی‌ران‌ها قرارگرفتم

همه برایم لبخند می‌زدند فکر می‌کردند من کار خراب انجام می‌دهم چندین بار رنگ موترم را خط خط کردند و تایرهای موترم را پنچر می‌کردند تا نتوانم کار کنم. اما  به هرصورت همه را قبول کردم و مبارزه کردم و در مقابلشان امروز کامیاب شدم بلاخره وقتی مصاحبه‌هایم از طریق رسانه‌ها پخش شد وقتی مردم دیدند من را درک کردند که واقعا خادم مردم هستم چون من شخصی هستم که از هر نوع مشکلات مردم باخبر هستم تاجایکه دستم می‌رسد با همه کمک وهمکاری می‌کنم.

پرسش: در مورد فعالیت‌های دیگر تان بگویید؟

پاسخ: فعالیت‌های زیاد دارم بدون تاکسی‌رانی در یک کورس راننده گی استاد هستم و برای ۲۵ خانم راننده‌گی آموزش می‌دهم و یک فارم زنبور عسل دارم که ۲۰۰ خانم در آن فعالیت دارند. در کنار این‍‌ها فعال جامعه مدنی هستم  و بخش دادخواهی زنان را پیش می‌برم و هم‌چنان عضو شبکه زنان افغان هستم.

به عنوان پرسش آخر اگر مایل هستید در مورد زندگی شخصی تان بیشتر معلومات دهید؟

پاسخ: من در یک فامیل روشن فکر به دنیا آمدم ۴۲ سال عمر دارم تا هنوز ازدواج نکردم ۳ پسر فرزندی دارم اما متأسفانه یک بچه‌ام هژده سال عمر داشت و صنف ۸ مکتب بود که به شهادت رسید شوهر خواهرم را  طالبان به شهادت رساندند و از او شش طفل باقی ماند که مسوولیت آنها هم به دوش من است همرای مادرم یکجا در شهر مزار شریف زندگی می‌کنم و نفقه ۵ نفر به دوش من است.

مصاحبه کننده: ضیاگل عظیمی